In het derde en laatste deel van de zg. reboot-trilogie, wordt het conflict tussen de twee heersende bevolkingsgroepen - mensen en de mensapen - op de spits gedreven: de apen hebben zich teruggetrokken in de bossen rond San Francisco, maar het menselijke leger maakt jacht op ze. De legereenheden staan onder leiding van een krankzinnige kolonel genaamd McCullough en dankzij apen die zijn overlopen naar de mensen, weet McCullough de apenkolonie te lokaliseren.
De eerste aanval op de kolonie mislukt, maar bij een tweede raid komen de vrouw en de zoon van Caesar, de slimste aller apen, om het leven. Caesar zelf ontsnapt aan de slachting en besluit dat de apen in de nabijheid van de mensen nooit veilig zullen zijn; ze zullen dus op zoek zullen moeten gaan naar een nieuwe, veilige leefomgeving. Maar hij is ook uit op wraak en besluit daarom de confrontatie aan te gaan met de krankzinnige kolonel en zijn moordzuchtige milities ...
De reboot ging in 2011 van start met Rise of the Planet of the Apes, een intelligente en spannende sf-thriller die nieuw leven blies in wat een uitgeblust onderwerp leek. Het vervolg, Dawn of the Planet of the Apes, was niet helemaal van het zelfde niveau en dit slotstuk is een twijfelgeval. Visueel is War of the Planet of the Apes een pareltje: Het mocap-systeem waarbij bewegingen van menselijke acteurs in een apenjasje worden gestoken, nadert inmiddels de perfectie en de acteurs die voor aap spelen, hebben zich geheel met hun rol geïdentificeerd. Veel critici waren daarom dolenthousiast, maar er was ook kritiek: regisseur Matt Reeves werd bekritiseerd voor het aandikken van sentimenten en de soms nogal holle retoriek.
De film zit vol picturale en inhoudelijke verwijzingen naar andere films: het begin, met de aanval op de apenkolonie, doet denken aan de opening van Gladiator, het vervolg lijkt veel op een western (apen te paard!), door de introductie van een weesking wanen we ons even in Aliens en zo gauw Woody Harrelson in beeld komt als de krankzinnige kolonel McCullough, kun je alleen maar denken aan Marlon Brando's vertolking van Kolonel Kurz in Apocalypse Now. Als alles op iets anders lijkt, blijft er voor oorspronkelijke gedachten weinig ruimte over. McCullough heeft ook nog een voorliefde voor het bouwen van muren (aan wie doe dat denken?). Dat gaat allemaal lijken op goedkoop effectbejag en hoe en levensecht de apen er ook uit mogen zien: apen die rond het kampvuur op fluistertoon hun oorlogstrauma's bespreken, maken al gauw een potsierlijke indruk.
