De 18-jarige Justine gaat studeren aan een prestigieuze opleiding dierengeneeskunde waar haar zus Alexia een paar jaar eerder ook al is toegelaten. De eerste dagen staan in het teken van een zware ontgroening. Justine wordt daar voor een lastige keuze gesteld omdat ze als vegetariër welhaast gedwongen wordt een stuk vlees te eten. Op advies van haar eveneens vegetarische zus besluit ze het stukje orgaanvlees tot zich te nemen. Vanaf die dag begint Justine allerlei lichamelijke ongemakkelijkheden te ervaren en niet veel later krijgt ze een toenemende behoefte aan het eten van vlees. Het gaat al snel van kwaad naar erger als gewoon vlees niet meer voldoet voor Justine. 

 

In tegenstelling tot te horrorkomedie of de scifi-horror gaan de filmgenres horror en drama niet vaak lekker samen. Ik noem het drama, maar van een tranentrekker is bij het Waalse Grave (Engelse titel: Raw) geen sprake. Eerder is het een coming of age film, waarin we de enigszins brave Justine een flinke ontwikkeling door zien maken. Ze wordt echter geleefd door gebeurtenissen buiten haar eigen persoon en dient mee te gaan in de harde studentenwereld waar ze in belandt. We zijn getuige van haar seksuele ontwikkeling op een wijze die niet heel gebruikelijk is.

 

De horrorelementen zijn niet van een wijze van schrikeffecten of gruwelijk bloed. Ze zijn veeleer subtiel aanwezig, maar soms juist weer zeer expliciet. De scène die het meest doet gruwelen is die van een vaginale ontharing, waarna het oppeuzelen van een stukje mensenvlees weer bijna gewoontjes aandoet. Het sterke acteerwerk van de twee zussen draagt bij aan de overtuigingskracht van Grave. Bovendien zal iedereen die gestudeerd heeft en daarmee de studentencultuur kent momenten van herkenning ervaren. De originele aanpak van Grave maakt dit mijns inziens tot een van de beste films die in 2017 zijn verschenen.