Deze film begon wel aardig: Aardige beelden, sfeeropbouw en de vertelling van een verhaal dat mij wel aansprak: Een meisje wordt naar Avalon (een magisch eiland) gestuurd om daar spreuken en magie te leren in de riddertijd. En er werd verteld dat hordes babaren het koninkrijk bedreigden. "Dit is wel een 7 waard ", dacht ik toen... most naive dude everrrr
Al gauw verandert de film in één groot liefdes- en soap-drama. Iedereen wordt verliefd op iedereen. Iedereen praat achter alle ruggen om van iedereen. En altijd als iemand iets gevoeligs vertelt tegen een ander, staat een derde persoon stiekem te luisteren. Alle liefdes zijn perfect, of gedoemd, of voorbestemd, of mogen niet. Zelfs incest en trio`s komen om de hoek kijken (maar niet op een boeiende manier). En iedereen is natuurlijk op macht uit. King Arthur voor vrouwen, met andere woorden. Ik zat zelf echter alleen maar te wachten op het moment dat de spreuken en de magie gebruikt zouden worden tegen de hordes barbaren.
Werden ze nog gebruikt? eh no...
Kwamen de barbaren eerder dan 5 minuten voor het einde? eh no...
Zat ik mij te vervelen? ehyyyYYYYYEEEEEAAAAAHHHHHSSsssss...
Deze film is ook een beetje een shakespeare-wannabe.
