Door een auto-ongeluk leren Simon en Camiel elkaar kennen. Camiel is een timide, homoseksuele student, die totaal niet bij de flamboyante coffeeshop-eigenaar en ras-Amsterdammer Simon lijkt te passen. Toch ontwikkelen de twee een zeer goede vriendschap. Tijdens een gezamenlijk reisje naar Thailand gaat Camiel in een dronken bui naar bed met Sharon, de vriendin van Simon. Hierna is de vriendschap tussen de beide mannen over. Veertien jaar gaan er voorbij, wanneer de twee elkaar weer toevallig op straat tegenkomen. Camiel is inmiddels een succesvol tandarts, woont samen met zijn vriend Bram en wil binnenkort met hem gaan trouwen. Simon heeft twee kinderen van een Thaise in Nederland, maar bovenal heeft hij een ongeneeslijke hersentumor. Langzaam maar zeker begint hij af te takelen, maar de vriendschap tussen de twee bouwt zich weer helemaal op. Camiel wordt een van de belangrijkste personen voor de beslissingen die Simon in de laatste maanden van zijn leven moet maken. Terwijl Camiel zijn huwelijk aan het plannen is, is Simon bezig met zijn euthanasie. Dit natuurlijk tot groot verdriet van zijn familie en vrienden.
Simon is een Nederlandse productie van Eddy Terstall en is eigenlijk on-Nederlands goed. Het thema van de film is behoorlijk zwaar, maar er wordt continu met humor gespeeld, waardoor de film redelijk luchtig blijft. De eerste 30 à 40 minuten heb je bovendien het idee naar een andere film te zitten kijken, omdat het dan vooral draait om de (Amsterdamse) humor van Simon en zijn vrienden. Het acteerwerk van hoofdpersonen Cees Geel en Marcel Hensema is behoorlijk sterk, maar ze worden omringd door een cast van mindere goden, waarvan vooral Johnny de Mol en Nadja Hüpscher de zwakkeren zijn. Simon takelt de hele film door verder af, waarbij je hem ook echt ouder en moeier ziet worden, terwijl hij telkens zijn naasten bij staat met zijn humor. Simon is zeker aan te raden, maar kan door sommigen misschien wel als een zware zit worden gezien.
Aardige nederlandse produktie met hier en daar wat humor. Helaas is het acteerwerk echter aan de matige kant. De hoofdpersonen worden nog wel ok neergezet, maar alle anderen kunnen waarschijnlijk niet eens bij Onderweg naar Morgen aan de slag. Voor de rest krijg je echt een overkill aan ironische en sarcastische opmerkingen van Simon. Even is dat wel leuk en grappig, maar de scriptschrijver had blijkbaar te weinig fantasie om hierin af te wisselen. Op een gegeven moment word je echt moe van die dialogen(of moet ik het monologen noemen). Ik heb het idee dat de schrijver zijn eigen grappen wel erg goed vond en het nodig achtte heel Nederland daarmee op te zadelen. Normaal kan ik Sarcasme en ironie wel waarderen, maar dit is echt slappe hap. Volgens mij komen er wel 50 homograppen in voor met telkens weer dezelfde strekking. Ben jij iemand die een grap na 20 seconden alweer vergeten is? Dan kan ik me voorstellen dat je dit een erg leuke film vindt. Bij mij is dat helaas(?) niet het geval en een zesje is dus al wat rest.
