Een divisie soldaten moeten een moeilijke Vietnamese positie bovenop een heuvel innemen. Deze heuvel is erg modderig en biedt alleen wat boomstronken voor protectie. En de arme soldaten moeten natuurlijk omhoogklimmen en kijken, wat altijd een voordeel is voor de tegenstander. Massa`s soldaten laten hier het leven, waaronder veel van de divisie. Omaha-beach taferelen op kleine schaal doen zich voor.
Hamburger Hill komt best wel realistisch over, wat ik kon waarderen. Ook al is het in zekere zin wel een ode aan de Amerikaanse vlag, toch zien we in deze film geen Amerikanen bijzondere heldendaden verrichten, maar eerder op verrotte wijze het onderspit delven. Dat laat het realistischer overkomen en zorgt voor nog een pluspuntje.
Nadelen aan de film zijn er echter ook. Zo zijn de gevechten vrij eentonig. Er wordt wat heen- en weer geschoten en dan ontploft een granaatje. Als de aanval is mislukt, wordt het hele gebied maar weer eens ge-napalmd. Over de personages in de film kan ik ook geen essay schrijven. Ze zijn vrij standaard: Eentje zegt wat en de ander wil diegene op zijn bakkes rammen daarvoor, waardoor een hard-ass bevelhebber de twee beveelt hun woede te bewaren voor de echte vijand. En de meesten hebben een liefje thuis, waarvan die ene brief of cassette erg veel sentiment doet oproepen. En de benodigde broederschap ontstaat. Er wordt wel flink vreemdgegaan met Vietnamese hoeren: Dat was dan wel weer een plusje. Maar al bij al is het een vrij standaard oorlogsfilm, die niet slecht is maar ook niet bijzonder goed.
