New Rose Hotel is het visuele equivalent van liftmuziek, de film gaat het ene oog in en het andere oog uit. Als bewegend behang doet de film zijn werk, maar je moet er niet intensief naar kijken. Dan gaat namelijk opvallen wat er allemaal slecht aan is. Wat me het meest bevreemdde is het feit dat de film op het einde exact dezelfde scènes bevat als in het begin. Het nut hiervan ontgaat me. Gelukkig ben ik altijd onder invloed als ik New Rose Hotel bekijk, dus op zich maak ik er geen punt van.
Over naar het verhaal, of tenminste wat daarvoor moet doorgaan. Christopher Walken en Willem Dafoe verdienen hun centen met bedrijfsspionage. Ze hebben een of ander Japans genie op de korrel die op brunettes geilt. Ze komen dus aanzetten met een bruinharige hoer die de Japanner moet verleiden, manipuleren en informatie aan hem moet ontfutselen. Het verhaal boeit dus voor geen meter en ik kan me goed voorstellen dat mensen dit een rukfilm vinden, maar dat is niet hoe ik er tegenover sta. New Rose Hotel is simpelweg een film om niet te volgen en als je dat dan ook niet doet, valt er zeer goed naar te kijken.
