Een man weet van zijn vrouw dat ze vreemd gaat dankzij een brief die hij ooit gestolen had uit haar tasje. Nu wil hij haar laten vermoorden door een man die hij een tijdje stiekem heeft achtervolgd. Deze man kent hem niet, maar in een avondje weet hij hem zo ver te lullen dat hij ermee akkoord gaat om de vrouw te vermoorden. Dit lukt hem dankzij een heerlijke mix van chantage, glad gelul en een lekkermakertje qua geld. Met een perfecte alibi op zak en geen vinger uit te hoeven steken (behalve om het rad van de telefoon bij de letter M te draaien), denkt de man de perfecte moord beraamd te hebben. Maar ja, detectives kunnen ook heel slim zijn!
Het concept met bijbehorende clue zit enorm goed in elkaar. Dus van even hoge standaard als wij dit gewend zijn van Hitchcock. Ik heb een ingekleurde versie van de film gezien: Iets wat niet persé hoefde voor mij, maar opzich ook niet verkeerd was. Ik vind het altijd geweldig als een film enorm weet te boeien, ook al gebeurt er nauwelijks iets behalve praten en in dit geval het wel of niet doen van een aantal simpele maar cruciale handelingen door de personages. En er wordt bovendien heerlijk geacteerd. Al bij al simpelweg top!
Het heeft me aangenaam verrast dat een film die zo leunt op haar dialogen een zeer hoge entertainment value kan hebben. Het nagenoeg briljant geconstrueerde plot, de zoals altijd kundige regie van Hitchcock en het redelijke acteerwerk zijn hiervoor verantwoordelijk. Het is vooral hoofdrolspeler Ray Milland die in uitstekende vorm verkeert in Dial M for Murder . Door zijn innemende vertolking hoopte ik als kijker dat hij met zijn snode plannen weg zou komen. Helaas mocht dit niet zo zijn, waarmee in mijn beleving onterecht voeding wordt gegeven aan de gedachte dat een perfecte moord niet mogelijk zou zijn. Desalniettemin is Dial M for Murder een dijk van een film, die met gemak de tand des tijds doorstaat.
