Wie zegt dat Duitsers geen humor kunnen hebben. Een vrouw raakt in coma net voor de val van de muur in Berlijn. Als ze ontwaakt is de muur gevallen, maar haar kinderen proberen de illusie op te houden dat het communisme nog steeds prefeleert. Dit moet wel, want als ze de schok van de val de muur zou horen zou ze weleens kunnen overlijden. De manier waarop de kinderen de illusie in stand houden is werkelijk geniaal. Ze gaan zelfs zover zelf televisieopnames te maken waarin de geweldigheid van het communistisch regime wordt verteld. Ander voorbeeld, als een groot spandoek van Coca Cola wordt onthuld voor het slaapkamerraam van moeder, maken de kinderen een filmpje waarin wordt verteld dat Coca Cola een communistische uitvinding is.
Boobema, ik heb even humor veranderd in drama want drama voert echt de boventoon door de hele film heen.
Iedereen die ik over deze film gesproken heb, prijst Good bye Lenin de hemel in. Misschien had ik hoge verwachtingen maar denk het eigenlijk niet. Ik vond de film weinig aan, behalve dat het concept orgineel was. Ik heb me best wel verveeld omdat de film maar moeizaam op gang kwam. Als de film eenmaal op dreef is, doen zich een 3-tal voorvallen voor die opzich wel grappig zijn. Ze worden alle drie echter op dezelfde manier opgelost: met behulp van een zelf in elkaar geknutselde nieuwsuitzending. De eerste keer was dit leuk maar de vervolgen wat minder. Deze voorvallen worden afgewisseld met erg emotionele stukken (waar ik geen fan van ben) en slechte onderbroeken humor (luxaflex valt op de tenen en dergelijke).
Acteerwerk is niet bijzonder. Wat beeld en settings betreft vond ik het wat minder. Geluid was normaal. Mja, ik weet niet... had allemaal een stuk interessanter gekund.
