De wegens incompetentie ontslagen politie-agent Nishi heeft een niet al te fijn leven. Zijn dochtertje is dood, zijn vrouw heeft leukemie, hij heeft schulden bij de yakuza en wordt geplaagd door herinneringen aan de schietpartij waarbij, door zijn schuld, een van zijn collega´s de dood vond. Collega en vriend Horibe zit in een rolstoel en kan alleen nog maar aan zelfmoord denken nu zijn vrouw en kinderen hem hebben verlaten. Nishi is geen meester in communiceren en laat in beginsel alle misère uiterlijk onbewogen aan zich voorbij trekken. Zijn sporadische gewelddadige uitspattingen zijn dan ook een brevet van onvermogen. Op een dag besluit hij een bank te beroven om zijn schulden terug te betalen, Horibe wat op te vrolijken en zijn vrouw nog een paar leuke dagen te schenken...
De eerste keer dat ik deze film zag, kwam ik er moeilijk doorheen. De tweede maal ging me dat zeer gemakkelijk af. Hana-bi is geen vrolijke film en zeker geen standaard-drama waarin alle clichés uit de kast worden getrokken. De fotografie en de muziek zijn schitterend te noemen. In dit frame-work zet Kitano zelf op onderkoelde wijze de empathie oproepende Nishi neer. Ondanks het feit dat ten gevolge van het bloederige geweld dit drama een hybride film heeft opgeleverd, vormt de geweldscomponent geen dissonant in de film. Hana-bi is Japans voor vuurwerk, doch dat zul je weinig aantreffen in dit ingetogen drama. Tevens blijven Hollywood-achtigheden uit, wat in dit geval een onverwacht naargeestige einde ten gevolg heeft.
