Deze film gaat over een man die aan geheugenverlies leidt na een flinke aftuiging op straat. Maar helemaal niet op een memento-achtige manier of iets dergelijks. Het gaat er meer over hoe hij zijn leven weer oppakt na dit voorval. Hij moet van voren af aan beginnen zonder dan maar ook iets over zijn verleden te weten. Zijn nieuwe leventje begint in een containerachtig gebouwtje die hij wel knus weet in te richten met wat meubels en zelfs een jukebox. Hij krijgt een simpel baantje bij het leger des heils en ontmoet hier Irma (Kati Outinen), een stille en verlegen vrouw. Ze krijgen een relatie waar niet bepaald de vonken of de emoties ervanaf springen. Ze zitten maar wat en staren voor zichzelf uit, maar raken alsnog enorm aan elkaar gehecht. Aan het eind komt de politie erachter wie de man is. Hij blijkt getrouwd te zijn. Hij vertrekt naar zijn vrouw om echter te horen te krijgen dat zij een scheiding heeft aangevraagd. Vervolgens keert hij terug naar Irma en ze leven nog lang en emotieloos samen!
Deze film is een soort parodie op het soort film waarin simpele en arme mensen worden geportreteerd en alleen maar kunnen zuipen, vechten en somber wezen. In Scandinavië worden veel van deze films gemaakt. De meeste karakters hebben een spraakgebrek en zijn emotieloos. De humor is wellicht moeilijk te onderscheiden, maar is in zijn subtiliteit wel erg vermakelijk als je het begrijpt. De karakters zijn kenmerkend en hebben stuk voor stuk wel ergens een schroefje los. Ook al lijkt de beschrijving van de film niet al te boeiend, vermaakt de film continue. Uiteindelijk denk je misschien wel `dat ging nergens over!`. Dan geef ik je helemaal gelijk, maar dat feit is juist hetgene wat de film sterk maakt!
Geheugenverlies , dat is waar de hoofdpersoon van deze film mee te maken krijgt. Een stel gasten mept hem af (worden later in de film trouwens wel teruggepakt voor hun daden) en laat hem voor dood achter. Zelfs in het ziekenhuis denken ze dat hij het loodje heeft gelegd, maar niets blijkt minder waar. Hij staat op en het avontuur begint, want hoe ga je overleven in een land waar de mensen het al niet makkelijk hebben om rond te komen, als je helemaal niets meer van je afkomst of zijn afweet? Hij wordt geholpen door wat armoedzaaiers en weet zich een beetje door het leven heen te beumen. Hij krijgt een relatie met een chikkert van het Leger des Heils (waar die ook wat bijbeumt) en belandt vervolgens in allerlei absurde situaties.
Deze winnaar van de Gouden Palm in 2002 is waarschijnlijk niet voor iedereen even toegankelijk, maar als je de absurditeit, droge humor en bizarre teksten van deze Finse regisseur kan waarderen (wat ik doe) is het zeker wel een aanrader. Er wordt een lekker troosteloze sfeer neergezet en het verhaal is in tegenstelling tot wat je zou verwachten, als je leest dat het weer eens over een man met geheugenverlies gaat, erg origineel. Je moet echter niet moe zijn, want dan mis je misschien de soms erg subtiele humor.
