CrashVaak is het vrij irritant om een film te recenseren wanneer een andere boob je al voor is geweest. Er is dan minder te vertellen over betreffende film omdat die andere boob alles al gezegd heeft. In het geval van Crash moet ik zeggen dat ik blij ben dat Boobers deze recensie al heeft geschreven. Dit komt voornamelijk doordat er in Crash een behoorlijk groot aantal verhalen door elkaar lopen, wat het moeilijk maakt een coherente samenvatting van de film te schrijven. Derhalve zal ik ook niet proberen de verhaallijnen die Boobers mist aan te vullen. Een film maken rond het thema racisme is natuurlijk verre van origineel (American History X), maar de manier waarop dit in Crash wordt gedaan is dat wel. Doordat er zoveel verhalen door elkaar lopen word je continu bij de les gehouden en gaat de film nooit vervelen. Met uitzondering van een paar meer sentimentele stukken tegen het einde van de film zit de vaart er continu goed in. Het acteerwerk is uitzonderlijk sterk te noemen en zelfs jankwijf Sandra Bullock weet een degelijke performance te geven. Eén van de sterkere punten van Crash vind ik dat er geen standpunt betreffende racisme wordt ingenomen, of anders gezegd dat het geen moraliserende film is. Het uitgangspunt is natuurlijk wel dat racisme een problematisch maatschappelijk fenomeen is, welk het beste zo snel mogelijk mag verdwijnen. Onverdraagzaamheid is echter niet alleen terug te vinden onder blanken, maar ook onder zwarten, moslims en latino`s. Iedereen is wat dat betreft even slecht. Het positieve bericht in Crash is dat mensen kunnen veranderen. Let wel, kunnen veranderen, want het negatieve bericht is dat racisme een nauwelijks uit te roeien fenomeen is. Dat Boobers aangeeft dat Crash een feelgood-movie is snap ik dan ook niet helemaal. De sfeer is namelijk, op zijn eigen manier, behoorlijk duister te noemen en de hele film doet rauw aan. Daar maken die paar mensen die het licht zien ook geen verandering in. Onverdraagzaamheid leidt tot onverdraagzaamheid..... een vicieuze cirkel.
Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobema: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||
     |
 |
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||
CrashNee, dit is niet een film met heftige autobotsingen. Het gaat meer over botsingen tussen mensen. In veel gevallen mensen van verschillende afkomst. Het is daardoor een film die heftig inspeelt op een aantal huidige maatschappelijke issues zoals racisme, omgang met allochtonen en het hectische hedendaagse carrièreleven. De film bestaat uit een aantal verhalen (best veel!) die oms de beurt een stapje verder worden gebracht en onderling connecties hebben. Een verhaal gaat over een gekleurd stelletje dat aan de kant wordt gehaald door de politie. De vrouw was de man aan het pijpen, wat officieel verboden is. Maar een van de (blanke) politieagenten maakt misbruik van zijn positie en fouilleert de vrouw op een wel erg handtastelijke manier. Het paar krijgt na afloop ruzie met elkaar door deze vernedering en door het feit dat de man niet opkwam voor de vrouw. De korte gebeurtenis heeft vervolgens een enorme terugslag op het huwelijk van de twee. Een groot pluspunt van de film is dat racisme niet alleen toont wordt uit het standaardperspectief (de blanke discrimineert de gekleurde). Een ander verhaal over twee autostelende negers toont dit aan: een van de twee praat erg denegrerend over blanken en scheert ze over één kam. Ze stelen ook alleen maar van blanke mensen. Alles wat ze zien, vatten ze op als uitingen van discriminatie wat vervolgens hun stelend gedrag goedredeneert. Hij denkt bijvoorbeeld dat bussen grote ramen hebben zodat de blanken vanuit hun auto`s naar de negers in de bus kunnen lachen. Als hij vervolgens een neger uit een dure auto sleurt en later noodgedwongen de bus (voor het eerst in zijn leven) moet nemen en zich tenmidden van allerlei soorten kleuren mensen bevindt, beginnen zijn perspectieven te veranderen. De film als geheel toont aan dat er van beide kanten gewerkt moet worden om al deze problemen in de maatschappij op te lossen. Bovenstaande beschrijft maar een klein deel van de film. Er zijn nog talloze andere verhaallijnen die ik onbesproken laat omdat het enigszins zou spoilen. Het is dan ook een redelijk zwaarbeladen film, maar uiteindelijk een feelgood movie. Kamerawerk, sfeer en muziek zijn wat mij betreft erg geslaagd. Ondanks de heftige onderwerpen, straalt de film een soort rust uit. Het goede acteerwerk zorgt ervoor dat je snel verwantschap krijgt met de personages. Combineer dit met goede en sterke verhaallijnen en gesprekken, en je hebt deze uitmuntende en sterke film te pakken!
Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobers: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
CrashLaat ik maar met het goede nieuws beginnen. Vanuit esthetisch oogpunt is Crash geen verkeerde film. De fotografie en de montage zijn fraai te noemen. Bovendien is het acteerwerk, met uitzondering van Ryan Philippe en Sandra Bullock, alleraardigst.
Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Yahhrrrrm: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 |
|
|
Terug naar vorige pagina | Naar filmoverzicht |
