"The most important black film ever made" is de kreet die op de hoes van de film te lezen valt. Als dat een feit is, is het triest gesteld met de zwarte cinema.
Het op een boek van Sam Greenlee gebaseerde The Spook who Sat by the Door lijkt als een satire te beginnen, maar gaandeweg kon ik me niet aan de indruk onttrekken dat de film serieus bedoeld is. In dat geval is de film eigenlijk nog slechter dan mijn beoordeling aangeeft. Behalve de hoofdpersoon zijn er namelijk slechts flat characters in de film die werkelijk alle stereotyperingen ten aanzien van zowel zwarten als blanken bevestigen. Voorts is er een groot aantal gebeurtenissen dermate onrealistisch dat ik dikwijls in de lach schoot, nota bene niet in de laatste plaats is de plot ridicuul: Een CIA-agent die in zijn vrije tijd een terroristische organisatie opzet en aanslagen gaat plegen... Hehehe, dat is echt te lachwekkend voor woorden.
Wellicht zijn er leeghoofdige zwarte militanten die kunnen opgaan in deze blaxploitation film, maar bij deze weldenkende blanke gaat dat er niet in. De film moet wel de credits krijgen voor het vermaak die het verschaft. Vooral de scène waarbij een enorme cliché-blanke wordt zwartgeschilderd en LSD wordt gevoerd is een juweeltje. Tevens is de van Herbie Hancock afkomstige muziek behoorlijk top. Meestentijds lijdt deze belachelijke film echter aan een te traag tempo, waardoor ik het er na een uur wel mee had gehad. Niet meer dan oke om een keertje te zien, maar absoluut niet een film om over naar huis te schrijven.