Permanent Midnight is gebaseerd op het gelijknamige boek van Jerry Stahl, een autobiografisch relaas van een Hollywood-junk met een salaris van $5000,- per week en een drugsverslaving van $6000,- per week. Jerry voorziet in zijn verslaving door te schrijven. Zo schrijft hij onder meer voor de familieserie ALF, in de film nauwelijks gemaskeerd als het buitenaardse wezen Mr. Chompers.
Ben Stiller speelt de (getalenteerde) schrijver met verve, in een van de betere drugsfilms die omschreven kan worden als Leaving Las Vegas met humor en heroïne in plaats van drank. In een motelkamer vertelt Jerry zijn verhaal aan een of andere chick. De interactie met haar is niet bijster interessant, maar noodzakelijk om de uiterst vermakelijke hoodmoot te brengen middels flash backs. Hierin zien we hoe Jerry trouwt met een Britse (Liz Hurley), enkel om haar een verblijfsvergunning te bezorgen. Zij bezorgt hem vervolgens werk voor de televisie. Jerry verkloot echter alles door zijn overheersende verslaving.
We zien Jerry steeds verder naar de klote gaan. Als zijn vrouw een kind van hem krijgt, lijkt hem dat heel even aan te sporen tot ontnuchtering. Hij ´probeert´ af te kicken, maar zo gauw hij uit rehab komt wordt hij al benaderd door een louche dealer. Hoewel hij geen bespoten tomaten eet, staat ´nee´ in deze context niet in Jerry´s vocabulaire. Zelfs als hij op een avond zijn dochtertje gaat babysitten, laat hij het kind haar luier volpoepen terwijl hij een spuit zet in een van zijn weinige nog bruikbare aderen.
Eigenlijk is Jerry een enorme klootzak, doch een zeer vermakelijke. Een personificatie van junkie cool zoals we die kennen uit bijvoorbeeld Trainspotting. Voorts zijn dealer Gus (een geinige Peter Greene) en Stiller´s vaste side kick Owen Wilson ook zeer te pruimen. De film gaat niet heel erg diep en is met 80 minuten snel afgelopen, wat de film in tegenstelling tot bijvoorbeeld Requiem for a Dream tot een luchtig drugsfilmpje maakt.
