Mr.Badii (Homayon Ershadi) komt over als een -verhoudingsgewijs- succesvolle en zelfverzekerde man van middelbare leeftijd. 'Verhoudingsgewijs' in dit geval aangezien hij in Iran (Teheran) woont en een auto heeft en er bovendien fatsoenlijk uitziet, in tegenstelling tot de straatarme mensen die hij tegenkomt. Maar hij wil een wanhoopsdaad verrichten: zelfmoord plegen. Hij heeft het gat al gegraven op een heuveltje aan de rand van de stad waar mensen bezig zijn om de grond geschikt te maken voor nog een troosteloos woonblok wat aan kan sluiten op de even troosteloze stad. Er wordt overal aarde heengeschept, en getransporteerd maar Mr.Badii heeft de grootste moeite om iemand te vinden die bereid is om zijn gat dicht te schoffelen nadat hij de overdosis slaappillen heeft genomen.
Hij spreekt allerlei mensen aan die een stukje meerijden om uit te horen wat hij nu precies wil. Deze ritjes ontaarden in interessante gesprekken over leven en dood. Bij de ene persoon druist het tegen alle normen en waarden in, bij de ander is het tegen zijn geloofsovertuiging. En dit terwijl Mr.Badii een halfjaars salaris aanbiedt aan deze straatarme lui. Een ander persoon probeert Badii levenslust in te praten door te vertellen over een soortgelijke situatie waarin hij terecht was gekomen in zijn jeugd. Maar het wil niet baten, Badii is vastberaden...
Deze film heeft in al zijn simpelheid een interessant concept. Met erg simpele middelen is het gelukt om de erg troosteloze omgeving goed over te brengen waarin de mensen alsnog wel gelukkig lijken te zijn en niet zomaar hun normen en waarden aan de kant schuiven ook al staat hier een smak geld tegenover. Dat is mooie boodschap! Gelukkig eindigt de film niet goed want dat zou wel heel braaf zijn. Alleen de shot aan het einde begrijp ik niet goed, waarin soldaten bloemetjes plukken. Het zal wel belastinggeld gescheeld hebben, dus ik neem het ze niet kwalijk.
