Het komt vaak voor in horrorfilms; de gestoorde familie of familieleden die danwel allemaal houden van een potje vlees mangelen ofwel een van de familieleden tot waanzin drijven. Het eerste voorbeeld hiervan zien we terug in bijvoorbeeld The Texas Chain Saw Massacre of House of 1000 Corpses. Het andere kunnen we terug zien in films als Psycho of Carrie. Overeenkomst tussen deze films is dat ze uiteindelijk allemaal gebaseerd zijn op het waargebeurde verhaal over seriemoordenaar, kannibaal en necrofiel Ed Gein. De speelfilm Ed Gein is de eerste die een beschrijving geeft van het leven en de daden van deze true sick fuck.
Ed heeft een moeilijke en arme jeugd achter de rug. Zijn vader was gewelddadig en zijn moeder was een dominant figuur. Daarnaast werd zijn broer als belangrijker gezien dan Ed zelf. Door zijn jeugd is Ed een afhankelijk en zielig persoon geworden. Contactgestoord en sociaal weinig capabel leeft hij na de dood van zijn vaders in een verlaten landhuis. Het gebrek aan sexuele ervaringen zorgt ervoor dat Ed 's nachts vrouwelijke lijken gaat opgraven en deze mee naar huis neemt. Hiemee heeft hij niet enkel seks, ook gebruikt hij de lichaamsdelen als versieringen in zijn huis. Zo zien we kandelaars gemaakt van ruggegraten, bekers van schedels en als hoogtepunt een trui gemaakt van de huid van de borstkas van een vrouw, borsten en vagina inclusief. Later begint Ed ook te moorden. De geest van zijn moeder doet hem ingevingen over overspelige en hoerige vrouwen, welke Ed vervolgens mee naar huis neemt en op vakkundige wijze martelt. Het duurt niet lang voor de lokale sherrif achter hem aankomt en hem op weet te pakken. Wat ze aantreffen in Ed's huis overstijgt elke beschrijving. Ziek feitje is dat Ed de mensen waarbij hij een maaltijd komt nuttigen hertenbiefstuk voorschotelt, gemaakt van het lichaam van een van zijn slachtoffers.
De biografische horrorfilm Ed Gein had zoveel beter kunnen zijn wanneer er meer in was gegaan op de gruwelijkheden die Ed Gein heeft begaan. Nu had ik meer het idee naar een nogal suffe beschrijving van het leven van een contactgestoord persoon te zitten kijken. Hoewel Steve Railsback het karakter van Gein behoorlijk vakkundig en pathetisch weet neer te zetten, wordt op dit laatste gegeven te veel ingegaan. Gein wordt geportretteerd als een vriendelijke man met eigenaardige trekjes, die zijn boekje te buiten gaat. De charme aan dit verhaal lijkt me juist dat Gein simpelweg een gestoorde crimineel was, die dingen heeft begaan die voor iedereen onvoorstelbaar ziek zijn. De eerdergenoemde scène waarin Ed rondloopt in een trui van vrouwenvlees vermaakt dan ook veel meer dan die waarin hij antivries gaat kopen in de lokale winkel. Met het proberen neer te zetten van Gein als een enigszins sympathiek persoon heeft regisseur Chuck Parello de spreekwoordelijke plank volledig misgeslagen. Dat is althans mijn interpretatie van deze biopic. Buiten deze kritiek is Ed Gein echter sowieso geen al te boeiende film, omdat er simpelweg te weinig gebeurd. Hoewel het me normaal gesproken weinig kan schelen, maakt het feit dat Ed Gein op waargebeurde feiten is gebaseerd de film wel beter. Hierdoor is mijn beoordeling niet nog lager uitgevallen. Voor meer informatie betreffende Ed Gein kun je hier terecht.
.jpg)
