Walk the Line vertelt een deel van het levensverhaal van Johnny Cash, van zijn vroege jeugd tot ongeveer 1968. De eerste dertien jaar van zijn carrière zijn hiermee verfilmd, maar deze rolprent begint bij Cash’s vroege geschiedenis. We zien hoe hij opgroeit in een arme familie, met een dominante vader. De dood van zijn jonge broertje Jack is van grote invloed op zijn leven geweest, vooral omdat zijn vader hem dit altijd heeft verweten. De basis voor Cash’s onzekerheid en excessieve gedrag later in het leven zijn daarmee al op jonge leeftijd gelegd.

Na deze korte introductie volgen we Cash terwijl hij uitgroeit tot een van de populairste Amerikaanse artiesten. Het begint allemaal heel onschuldig, met een klein optreden met wat vrienden voor een lokale platenbaas. Al snel blijkt hij met zijn sound, image en stem echter precies in de tijdsgeest te passen. Wat volgt zijn tours met andere grote beroemdheden als Jerry Lee Lewis, Roy Orbison, Elvis Presley en June Carter. Laatstgenoemde speelt een grote rol in het leven van Cash. Hij wordt heimelijk verliefd op haar, maar zijn liefde blijft onbeantwoord. Bovendien is hij op dat moment getrouwd en heeft hij al kinderen. De druk van het artiestenleven zet grote spanning op de relatie met zijn vrouw. Het wordt hem al snel te veel allemaal en hij raakt verslaafd aan de amfetamine. Desondanks blijft hij alles op alles zetten om June voor zich te winnen. Het kost hem heel wat pijn en moeite om haar zover te krijgen, maar in 1968 geeft ze dan toch eindelijk haar jawoord aan Cash.

Als je fan bent van Johnny Cash of geïnteresseerd bent in de geschiedenis van moderne muziek, dan is Walk the Line een grote aanrader. Echter, ook voor mensen die niet aan deze criteria voldoen, is er voldoende te beleven in deze biografische film. De muziek van Johnny Cash is uiteraard een van de belangrijkste ingrediënten. Een groot deel van Cash’s grootste hits komt bijna integraal voorbij, waarbij veel daarvan in een versie samen met June Carter. Zo komen onder andere de nummers I Walk the Line, Jackson, Ring of Fire en Folsom Prison Blues voorbij. Alle nummers die in de film te horen zijn, zijn door Joaquin Phoenix en Reese Witherspoon zelf ingezongen en instrumentaal begeleid. Hiervoor kan ik niets anders dan respect hebben, want de nummers klinken fantastisch en zijn bijna niet van de originelen te onderscheiden. Ook interessant is de korte scène van het optreden dat Cash in de Folsom Prison geeft.

Phoenix en Witherspoon dragen deze film. Niet geheel verwonderlijk natuurlijk, want de plot draait om de ontluikende liefde tussen de beide muzikanten. Toch denk ik niet dat ze veel andere acteurs hadden kunnen vinden die beide rollen zo natuurgetrouw en oprecht hadden kunnen weergeven. Je gelooft Johnny Cash in zijn naïeve onschuld, maar ook op de momenten waarop de drugs de overhand hebben genomen. Witherspoon is zo mogelijk nog beter en heeft voor haar rol een verdiende Oscar gekregen. Haar accent klinkt zoals dat van countrysterren hoort te klinken. Bovendien is haar betrokkenheid bij de lotgevallen van Cash zeer overtuigend in beeld gebracht. Eigenlijk kan ik niet anders stellen dan dat we hier met een klein meesterwerk te maken hebben. Dat hier gesproken wordt door iemand die de muziek van Johnny Cash bovengemiddeld kan waarderen mag je meenemen bij het op waarde schatten van mijn beoordeling. Toch denk ik dat iedereen die interesse toont in de hedendaagse cinematografie niet om Walk the Line heen kan.