Chester Gould zal met lede ogen deze abominabele verfilming van zijn populaire strip hebben aangezien. Niet dat er filmtechnisch iets mankeert aan deze b-film, integendeel: De montage en het camerawerk zijn goed, maar dan heb ik alle positieve aspecten wel besproken.
De bekende detective Dick Tracy gaat hier op zoek naar een schurk die luistert naar de belachelijke bijnaam Splitface, een gast die eruit ziet alsof hij ooit een epileptische aanval heeft gekregen tijdens het scheren. Splitface slacht een dozijn mensen af, terwijl een hypnotiseur met een glazen bol hier flink wat knaken aan verdient. Het is erg vervelend voor Dick dat juist hij met de zaak is belast, want de hele film lang probeert hij tevergeefs een chick mee uit eten te nemen. Als op het einde Splitface in de kraag is gevat (mijn excuses voor het verklappen) heeft de vrouw nog meer honger dan de kindertjes in Ethiopië. Laat er zich dan net weer een moord voordoen...
Deze stupide running gag is exemplarisch voor de uiterst simplistische plot. Het is schier onmogelijk om (al dan niet uit ellende) niet om de kinderachtige verwikkelingen in lachen uit te barsten. Wat echter alles slaat is de ´acteerprestatie´ van Morgan Conway als de titelfiguur. Hehehe, wat een enorme lamzak van een acteur. Vergeleken met hem is Christopher Lambert rijp voor een Academy Award. Werkelijk alles weet de man fout te doen. Zelfs die klotepop Pinokkio heeft meer uitdrukkingsvermogen in zijn gezicht dan Conway, terwijl ´s mans timing een factor honderd slechter is dan dat van de gemiddelde weerman.
De rest van de cast loopt overigens ook maar wat aan te kloten, maar benaderen de diepten van Conway in de verste verte niet. De film duurt maar een uur, wat ergens wel jammer is. Deze Dick Tracy is namelijk een klein feest voor mensen die dit soort bagger wel kunnen appreciëren. Onder genoemde groep kun je mij gerust scharen.
