Mr. Death: The Rise and Fall of Fred A. Leuchter, Jr.
'Mr.Death' is misschien wel een iets te krachtige bijnaam voor deze meneer, Fred A. Leuchter, die heel zijn leven niemand heeft vermoord. Hij heeft wel allerlei apparaten gemaakt om de doodsstraf mee uit te voeren. Zijn beroemdste is de verbetering van de electrische stoel. In het oersaaie eerste deel van deze documentaire vertelt hij hierover: Hoe hij ervoor zorgde dat de stoel altijd een geslaagde executie uitvoerde, hoe hij verbeteringen deed zodat het lijk daarna makkelijk opgeruimd kon worden en lichaamssappen niet teveel verspreid werden. Ik vond dit deel voor geen meter boeien en zat erover na te denken de documentaire uit te zetten.
Gelukkig neemt het in het tweede deel een andere wending. Leuchter krijgt de opdracht om de gaskamers in het concentratiekamp bij Auswitsz te onderzoeken. Reden is dat een Holocaust-ontkenner beweert dat de gaskamers nooit gebruikt werden voor massamoord en deze persoon heeft een rechtzaak tegen zich lopen. Volkomen neutraal (de documentaire hamert hier op!) gaat hij erheen en ontdekt dat de ruimtes nooit als gaskamer gebruikt hadden kunnen worden: Er waren geen installaties voor gastoevoer en -afvoer. Er bevond zich geen gasresidue in de bakstenen. Etc. Ik vind het maar matig onderbouwd allemaal. Een onderzoeker ontkracht het verhaaltje van Leuchter over gasresidue door te zeggen dat een hele baksteen neergemalen werd terwijl gasresidue alleen in de buitenste millimeters van het gesteente zich bevindt. Op deze wijze wordt het veels te veel uitgedund. Dit is wat mij betreft een van de weinig zinnige argumenten. Want vervolgens komen een aantal kansloze joden aan het woord die totaal voorspel baar uithuilen 'bla bla holocaust, bla bla antisemiet'. Geen enkel zinnig argument uit hun dus. Het enige waar ze op ingaan is de persoonlijkheid van Leuchter: een verstoten nerd die bij de holocaust-ontkenners een thuis vond. Ze ontkrachten zijn onderzoek niet.
Dit tweede deel is opzich redelijk interessant, maar het duurt allemaal best lang en er wordt zoveel ingegaan op het persoonlijke leven van Leuchter. De documentaire als geheel krijgt daardoor maar een mager cijfertje
