Het gezin Gisberts -vader, moeder en vier kinderen, twee pubers en twee kleintjes- leeft met elkaar in grote onmin. Vader John is een behoorlijke boob uit het leger, die zijn helikopter vooral gebruikt om zijn gezin de gaten te houden. Moeder Danny probeert thuis de kinderen onder controle te houden, zo nu en dan vertier zoekende op de tennisbaan met haar veel jongere tennisleraar. De kinderen tenslotte hebben vooral als taak het leven van hun ouders tot een ware hel te maken. Het huis onder water laten lopen, bommetjes plaatsen in de slaapkamer, niets is ze te gek. Dochter Madelon doet het ondertussen met haar moeders tennisleraar, puur om haar een hak te zetten. Zoals verwacht kan deze situatie niet lang goed gaan. Wanneer de ouders van huis zijn, bouwen de kinderen het huis om tot een fort. Ze hoeven hun ouders niet meer. Die nemen deze agressie echter niet zomaar en zetten militaire middelen in om weer toegang te krijgen tot hun eigen huis.
Schatjes! is een typisch Nederlandse film, zoals ze alleen in de jaren tachtig van de vorige eeuw gemaakt konden worden. Rauwe, zwarte humor, onfunctioneel bloot, veel scheldcannonades en vooral een erg politiek incorrecte plot. Tja, wat wil je eigenlijk nog meer voor ingrediënten voor een topfilm? Ze zijn allemaal aanwezig en Schatjes! is dan ook een pareltje zoals ze alleen van vaderlandse bodem kunnen komen. Zelf heb ik helemaal krom van het lachen gelegen in de scènes waarin vader John met zijn twee jongste kinderen omgaat als die weer vervelend zijn geweest. Zo worden ze gewoon bovenop de kast gezet of laat hij ze keihard op het gras flikkeren. Ook de naaktscènes met dochter Madelon (Akkemay Marijnissen, tijdens de opnames van Schatjes! overigens pas 14 jaar oud) zijn geen straf om naar te kijken. Samen met Flodder behoort Schatjes! mijns inziens tot het beste wat de Nederlandse cinema te bieden heeft op het terrein van de komedie. Zelfs de meeste Amerikaanse evenknieën weten dit niveau niet te halen. Of dat iets wil zeggen laat ik overigens maar even in het midden. In 1988 kreeg deze film een vervolg met het beduidend mindere Mama is Boos!
Er was ooit een tijd dat de uitgerangeerde Peter Faber niet als een oude viezerik alle modeshows afstruinde om er op de eerste rij met kwijl om de mondhoeken op mokkels te geilen die qua leeftijd zijn kleindochter hadden kunnen zijn. Natuurlijk moeten we hiervoor wel graven in de krochten van ons geheugen. Gelukkig helpt Universal Pictures een handje door het regiedebuut van Ruud van Hemert, Schatjes!, op dvd uit te brengen. Welk een fortuin dat ik een exemplaar hiervan vervolgens voor een prikkie tegenkwam. Bedankt Universal Pictures! Ook voor de groene verticale strepen die regelmatig door mijn beeld liepen trouwens. Hierdoor kwam ik in de juiste old school sfeer voor een positieve hernieuwde kennismaking met een film die ik in een grijs verleden dikwijls heb aanschouwd. De prent handelt over een disfunctioneel gezin dat op een militaire basis woont. Pa is een irritante helicopterpiloot, moeder en dochter doen het met tennisleraar Dennis, zoonlief is een subversieveling die op zijn zus geilt, terwijl er ook nog eens een paar van die kleine rotkoters rondlopen die je het liefst tegen de muur zou zetten. Uiteraard escaleren zaken en wordt de kijker getrakteerd op een aantal botte grappen en grollen van de obstinate kinderen jegens hun ouders. De wijn die wordt verwisseld door pis is wat mij betreft een klassieker; mooi in zijn eenvoud en vast eerder gedaan, maar Rijk de Gooyer hierop aan het kotsen zien werkt bij mij nog steeds op de lachspieren. Naast een platform voor smakeloze humor, was Schatjes! tevens een goed excuus om Akkemay Marijnissen in -voor jaren ´80 begrippen- spannende outfits te hijsen en haar borsten op weinig functionele wijze te tonen. Dit geeft een vreemde bijsmaak, daar het personage dat ze vertolkt een minderjarige dient voor te stellen. Peter Faber zal de film dan ook vast en zeker regelmatig opzetten. Het einde van de film, hoewel totaal onwaarschijnlijk, is vrij origineel te noemen. Als kind vond ik dat een vrij goede scène.De ouders rijden een gat in de weg in, waarin prompt beton wordt gestort. In het laatste shot is het vlaggetje van de auto te zien, dat boven het wegdek uitsteekt terwijl auto´s langsrazen. Een stukje zwarte, absurdistische humor dat ik nog steeds kan waarderen. Het compenseert in ieder geval ruimschoots het tenenkrommende liedje dat Dennis uit het niets aanheft voor de jongste sloerie des huizes.
kt een minderjarige dient voor te stellen. Peter Faber zal de film dan ook vast en zeker regelmatig opzetten. Het einde van de film, hoewel totaal onwaarschijnlijk, is vrij origineel te noemen. Als kind vond ik dat een vrij goede scène.De ouders rijden een gat in de weg in, waarin prompt beton wordt gestort. In het laatste shot is het vlaggetje van de auto te zien, dat boven het wegdek uitsteekt terwijl auto´s langsrazen. Een stukje zwarte, absurdistische humor dat ik nog steeds kan waarderen. Het compenseert in ieder geval ruimschoots het tenenkrommende liedje dat Dennis uit het niets aanheft voor de jongste sloerie des huizes.
