Vooruit dan, here goes nothing.... Ergens in een huis in Amerika woonde ooit een drugsdealer en toen hij werd opgepakt door de politie was er opeens een geheime doorgang naar een verboden wereld. Een paar jaar later neemt een nieuw gezin intrek in het huis. Het is een samengeraapt zooitje ongeregeld van bizarre figuren. Dochter Frenchy heeft juist weer een vervelende schooldag achter de rug. Thuis glijdt ze per ongeluk uit over een rolschaats, waardoor ze de forbidden zone binnenrijdt. Hier komt ze in een fantasiewereld, gedomineerd door een midget-koning. Andere aanwezigen zijn twee boksende homo's, een oude zingende chick met dikke tieten, een gast met een kikkerhoofd, een dude die fungeert als kandelaar en een soort Satan.
Forbidden Zone oogt als een soort kruising tussen Blood Sucking Freaks en een oude Charlie Chaplin film. De openingsscène waarin het gezin aan tafel zit heeft me uitermate weten te vermaken. De karakters zijn allemaal supervaag, praten onverstanbaar en gedragen zich als malloten. Door de superslechte kartonnen decors en een volledig mislukte lipsynchronisatie leek het in eerste instantie een soort parodie te worden. Forbidden Zone ontpopt zich echter tot een niet te volgen film van aan elkaar hangende gebeurtenissen, welke al snel beginnen te vervelen. De film is nauwelijks te volgen en van een verhaal lijkt er geen sprake te zijn. Mensen die een goede stoot LSD naar binnen hebben gewerkt kunnen het geheel waarschijnlijk meer waarderen. Indien Forbidden Zone slechts 15 minuten zou hebben geklokt had ik overwogen het met een 7 te belonen. Vijf kwartier is echter te veel van het goede.
