Gus, Richie en Clark zijn drie bevriende sukkels. Hun nerdheid komt al naar voren in hun zielige excuus voor emplooi; ze zijn respectievelijk grasmaaier, videotheekbediende en krantenjongen. Op een dag besluiten ze een potje te gaan honkballen, wat niet geheel naar de zin is van de kinderen die normaliter het veldje opeisen. De drie vrienden zijn de beroerdste niet en gaan spelen tegen de kinderen en beloven op te rotten, mochten ze verliezen. Hoewel slechts Gus een beetje kan ballen, winnen ze de wedstrijd. Dit fraaie staaltje gaat niet onopgemerkt: Een nerderige, stinkend rijke gast en vader van een nog nerderiger mannetje, ziet in het debiele trio een potentiële inspiratiebron voor alle sukkels van kinderen die weggepest worden van sportveldjes. Hij plaatst de drie sukkels in een minor leaugue, met als inzet een door hem te bouwen stadion. Het idee is het verwerven van respect voor alle sukkels die uitgesloten worden van sociale activiteiten. Spoedig krijgen de drie een grote aanhang, daar hun lachwekkende inspanningen te volgen zijn via internet. Hun campagne dreigt echter in de soep te lopen als aan het licht komt dat Gus zelf vroeger een enorme pestkop was...
The Benchwarmers is een komedie die werkt met de ´Adam Sandler formule´. De rek is daar blijkbaar nog niet uit en vermoedelijk zullen er nog honderden van dit soort films volgen. De humor bestaat grotendeels uit rondvliegende knuppels, honkballen met pijnlijke impact, scheten, neuspeuteren en homograppen. Uiteraard zijn ook de nerdclichés een dankbare inspiratiebron voor grappen. Bijzonder is The Benchwarmers niet, maar er valt wel wat af te lachen. De komieken in de cast doen hun werk naar behoren. Toch zou ik de film niet nog eens kijken, vanwege het verschrikkelijk moraliserende einde. Het slotakkoord wordt namelijk aangewend voor het meegeven van de les dat pesten heel erg is en mensen er voorgoed door beschadigd kunnen raken. Je kunt je voorstellen wat voor gruwelijke zoetsappigheden daarbij om de hoek komen kijken. De prent klokt slecht tachtig minuten, waarvan maar liefst een kwartier voor deze Postbus 51-achtige wending wordt uitgetrokken. Hiervoor flink wat punten aftrek, maar al bij al is The Benchwarmers geen onaardige komedie om een keertje te zien.
