Matty was ooit een succesvol pugilist, maar hing zijn bokshandschoenen aan de wilgen nadat hij een tegenstander doodsloeg in de ring. Tegenwoordig runt hij samen met een vriend een soort uitzendbureau voor strippers. Als een van de exotische danseressen wordt toegetakeld met een scheermes, lijkt dit een incident. Spoedig volgen echter meer slachtoffers, allen strippers. Dit is uiteraard niet goed voor de zaken. Bovendien trekt de reeks gewelddadige incidenten de nodige aandacht van de politie. De lokale maffia is dan ook naarstig op zoek naar de verantwoordelijke psychopaat, een schrijver met karateskills die zijn brute escapades in romanvorm giet. Matty rekent af met zijn demonen om de strijd aan te gaan met deze gewetenloze killer...
De film vertoont verdacht veel overeenkomsten met M van Fritz Lang, waarin ook een angst inboezemende moordenaar tegenover gangsters komt te staan. Hoewel de blauwdruk er dus al was, is Fear City toch een typische Abel Ferrara film; een sleazy New Yorkse setting, nauwelijks belichting, criminelen en als thema´s boetedoening en schuld. Deze film staat te boek als Ferrara´s meest toegankelijke, wat mij doet bevroeden dat de man nooit mainstream zal worden. Hoewel Fear City over een einde beschikt waarbij het recht zijn beloop heeft, lijkt de film in de verste verte niet op kaskrakermateriaal. Hiervoor ontbreekt het de film aan geliktheid en glamour, wat mijns inziens -hier sowieso- de juiste aanpak is. Helaas onbreekt ook de spanning goeddeels, wat niet een plus te noemen is bij een thriller. Op de motieven van de psychopaat had naar mijn mening wat dieper mogen ingegaan, in plaats van nauwelijks boeiende subplots en een overdaat aan tieten. Melanie Griffith´s karakter had er bijvoorbeeld wel uitgelaten kunnen worden, maar hier staat tegenover dat ze in vol ornaat te bewonderen is.
