In Rome is een sadistische psychopaat actief. Zijn modus operandi: Het kidnappen van jongedames, om die vervolgens als inzet te gebruiken bij videopoker, met de politie als tegenstander. In eerste instantie wil de politie hiervan niets weten, maar een initiële weigering heeft een dood meisje ten gevolg. Er moet gespeeld worden en het liefst gewonnen, want anders maakt de sick fuck de dames af...
Tsja, ik weet eigenlijk niet of ik nu moet lachen of huilen om deze film. Feit is dat er genoeg aan mankeert. De nasynchronisatie is, net als in andere films van Dario Argento, van abominabele kwaliteit. Tevens blinkt Il Cartaio uit in extreem slechte dialogen en dienovereenkomstig acteerwerk. Daarnaast past de housemuziek die onder de film is gezet absoluut niet bij de beelden. Waar het sowieso aan ontbreekt zijn goede horrorscènes en qua suspense houdt het ook al niet over. Toch is deze t.v.-film op sommige punten wel vermakelijk te noemen, maar waar hem dat precies in zit, daar valt moeilijk een vinger op te leggen. Aan inferioriteit is in elk geval geen gebrek en dat is misschien wel de grootste troef die The Card Player op tafel legt.
