De een of andere vrouwenhatende seriemoordenaar, die het na zes moorden welletjes vindt, geeft zich vrijwillig over aan de politie en belandt in de dodencel. Als op exact dezelfde wijze opnieuw vrouwen worden vermoord, vermoeden de smerissen dat er een copycat actief is. Dit blijkt ten dele te kloppen; de psychopaat die in de bak zit, heeft namelijk een soort fanclub. De voor de nieuwe moorden verantwoordelijke gast wordt vrij snel ingerekend. Hierop stoppen de moorden echter niet, waardoor de agenten volledig in het duister tasten omtrent het hoe en waarom. Ondertussen wordt de gast in de dodencel à la Hannibal Lecter (Silence of the Lambs) geraadpleegd als een soort consultant voor het oplossen van de (op handen staande) moorden. Deze sick fuck heeft echter zo zijn eigen agenda en voert zijn mind games met de politie wel erg ver door...
 

Allereerst wens ik op te merken dat deze film er qua looks vrij degelijk uitziet. Dit gegeven vergoeilijkt grotendeels het onoriginele concept, maar nauwelijks het enorm lamlendige tempo waarin de prent voortkabbelt. Bij Koreaanse films moge dit niet echt een noviteit heten. Daar houden ze blijkbaar wel van talloze, ellenlange statische shots van mensen die een peuk opsteken en wezenloos voor zich uitkijken. Ik ben er niet heel erg kapot van, maar kon me er met een erg lamme houding nog net bij dulden. Of dat ook geldt voor de 'verrassende' wending op het einde, daar ben ik nog niet over uit. Enerzijds was ik blij dat er überhaupt nog een aap uit de mauw kwam. Anderzijds is deze wrap up van zaken te debiel voor woorden. Erg veel zin om erover na te denken heb ik daarentegen niet. Bekijk H zelf maar eens, zou ik zeggen.