Bruce Nolan is verslaggever voor een lokaal t.v.-station. Hij weet het publiek op eigen wijze te vermaken met zijn stukjes van het niveau Hart van Nederland. Ondanks deze job en zijn lieve vriendin, is Bruce niet helemaal tevreden met zijn leven. Als zijn collega Evan op een gluiperige manier de vacature van anchor man voor zijn neus wegkaapt, is de maat vol voor Bruce. Hartgrondig vervloekt hij god en geeft hem de schuld van alle ellende in zijn leven. Hierop benaderd deze hogere entiteit Bruce met het voorstel zijn baantje over te nemen. Bruce krijgt alle goddelijke superkrachten. Hij mag echter niet klooien met de vrije wil van mensen.
Het spreekt voor zich dat Bruce eerst even zijn eigen leventje upgrade: Hij pikt Evan´s baan in, geeft zijn vrouw dikke tieten en rijdt nu rond in een dure sportwagen in plaats van een barrel. Tevens neemt hij vrij origineel wraak op een straatbende die hem ooit in elkaar mepte. Alles gaat Bruce voor de wind en hij geniet dan ook met volle teugen, maar dan begint Bruce duizenden stemmen in zijn hoofd te horen. Het blijken gebeden te zijn. Om van het gezeik af te zijn beantwoordt Bruce op een gegeven moment alle gebeden met ja. Hierop loopt alles in het honderd...
Tot dan is er geen vuiltje aan de lucht; Jim Carrey doet zijn ding hier weliswaar heel erg standaard -Steve Carell is op een gegeven moment zelfs veel humoristischer-, maar de grappen zijn redelijk en god vertolkt zien worden door Morgan Freeman is ook niet onaardig. De film ontaardt daarna echter in een draak van een sentimentele film, die bijna kotsneigingen veroorzaakt met zijn verschrikkelijke zoetsappigheid en onderhuidse Christelijke boodschappen. Daar heb ik geen behoefte aan en helemaal niet bij een lachfilm. Erg jammer, want er had veel meer ingezeten als de film zich enkel had gericht op het bedienen van de lachspieren.
