Als ik ergens een pesthekel aan heb, dan is het wel dat een film begint met een enorme lap tekst à la Tolstoi, waar je je doorheen moet worstelen. Wat denken de makers van Alone in the Dark wel niet, dat ik een beetje ga zitten lezen, daar zij te lam zijn een fatsoenlijk script te schrijven? Nee, als ik die ambitie heb, pak ik de Donald Duck er wel bij.
Mijn timmermansoog zegt me dat deze pulp maximaal een miljoentje of vijf kan hebben gekost, wat echter geen excuus mag zijn voor zo'n abominabel geschreven verhaal. Voor een schamele $10.000 had ondergetekende -en waarschijnlijk ieder andere duimendraaier met een beetje fantasie- wél een te pruimen scenario geschreven voor de filmversie van de gelijknamige Atari game. Het is daarentegen niet alleen het fundament van deze prent dat wankelt; ook acteerwerk, montage, muziek en regie laten ernstig te wensen over. Het zal de alom verguisde cineast Uwe Boll waarschijnlijk aan zijn Mofrikaanse reet roesten, want het is een feit dat al zijn films een aardige winstmarge hebben. Zo ook deze rotzooi.
Ik vind het overigens wat te gemakkelijk om mee te gaan in het populaire Uwe Boll bashen. Veel van zijn werk heb ik niet gezien en helaas is het nu eenmaal zo dat er een berg films bestaat, die van nog veel minder allooi zijn dan deze output.
Ik zal maar eens even het verhaaltje beschrijven, voor zover dat mogelijk is bij deze troep. Christian Slater, de enige die iets doet wat een beetje lijkt op acteren, bindt de strijd aan met de Abkani. Deze vormden een superintelligente beschaving uit een ver verleden, maar komen nu terug om... Ja, waarom eigenlijk?
Godskolere, dat ik het überhaupt nog probeer. Laat ik maar eens een eind aan draaien aan deze recensie. Deze film biedt veel te weinig actie. Als je hem zo nodig wil zien, dan kun je hem gerust vanaf de vijfenveertigste minuut opzetten, want je mist echt niks. Dan rol je namelijk in wat clichématig mitrailleur-geschut tussen een SWAT team en de monsterlijke Abkani. Daarvóór is het gezapigheid troef.
De film wordt tevens gepresenteerd als horror, maar fans van dat genre zullen teleurgesteld worden, indien ze daarnaar op zoek zijn. Ik kan me slechts een stuk of drie bloederige scènes voor de geest halen die het aanschouwen waard zijn.
Humor biedt Alone in the Dark ook al niet. Wat wil je ook met een Duitser aan het roer?
Wel aardig is de secretaresse look van blondje Tara Reid. Mocht dat echter je fetisj zijn, dan zijn er legio betere manieren om aan je trekken te komen, dan je te wagen aan deze rotzooi.
Als ik ergens een pesthekel aan heb, dan is het wel dat een film begint met een enorme lap tekst à la Tolstoi, waar je je doorheen moet worstelen. Wat denken de makers van Alone in the Dark wel niet, dat ik een beetje ga zitten lezen, daar zij te lam zijn een fatsoenlijk script te schrijven? Nee, als ik die ambitie heb, pak ik de Donald Duck er wel bij. 
re, dat ik het überhaupt nog probeer. Laat ik maar eens een eind aan draaien aan deze recensie. Deze film biedt veel te weinig actie. Als je hem zo nodig wil zien, dan kun je hem gerust vanaf de vijfenveertigste minuut opzetten, want je mist echt niks. Dan rol je namelijk in wat clichématig mitrailleur-geschut tussen een SWAT team en de monsterlijke Abkani. Daarvóór is het gezapigheid troef. 
