Het is in mijn beleving op zijn minst jammer te noemen dat de monumentale acteur Al Pacino de laatste jaren ten prooi lijkt te zijn gevallen aan typecasting. Recentelijk speelt hij namelijk dikwijls (o.a. Insomnia en Donnie Brasco) een uitgebluste gast. Ook in dit degelijke People I Know ziet hij eruit alsof hij een week niet geslapen heeft.
Pacino zet de publicty agent op zijn retour Eli Wurman neer die ze, mede door overmatig drug- en alcoholgebruik, niet meer helemaal op een rijte heeft. Eli werkt eigenlijk nog voor slechts een klant, de verwaande acteur Cary Launer. Deze draagt hem op een van zijn scharrels, het gedrogeerde b-sterretje Jilli Hopper, in het holst van de nacht uit de penarie te halen. In ruil voor Cary's aanwezigheid bij een benefiet dat hij organiseert, gaat Eli op pad. Dit brengt hem op een of ander schimmig rijkeluisfeestje, waar een hoop ongure dingen gebeuren. Alvorens samen te crashen op een hotelkamer, heeft Jilli er haar high tech speeltje opgehaald, waar een hoop compromitterend bewijsmateriaal -pornofilmpjes en drugsgebruik van de rich and famous- staat. Enorm naar de kloten, zit Eli in de badkuip vervolgens toe te kijken hoe Jilli wordt gewurgd en verkracht, om zich er de volgende dag niets van te herinneren. De salon-socialist Eli is druk doende met het organiseren van zijn benefiet, waar uiteraard belangwekkende mensen moeten komen. Dit krijgt hij wonderwel voor elkaar, maar hij heeft niet door dat hij ze feitelijk chanteert. Het ontgaat hem namelijk ook dat hij het gevaarlijke speeltje in handen heeft...
People I Know is een theatraal aandoende tragi-komedie die primair te pruimen is door Pacino's uitmuntende acteerwerk. De man geeft mijns inziens gewoonweg acteerles. De gehele cast is perfect op elkaar ingespeeld in deze minimalistische prent, die dus veel weg heeft van een toneelstuk. De plot laat op zich hier en daar wat te wensen over, maar erg boeien doet dat niet, daar dit vooral een karakterstudie is waarin de dissipatische figuur Eli Wurman perfect uiteengerafeld wordt.
