"Heb jij het ooit met je vader gedaan?", een uitstekende vraag om een film mee te beginnen, lijkt me. De politiek correctelingen zullen namelijk dan al zijn afgehaakt. Toch isVisitor Q vreemd genoeg een familiefilm, maar dan wel een van Takashi Miike. De film herbergt plottechnisch de clichés van het genre, maar de personages zijn allen compleet geschift en/of bizar te noemen.
Pa is een werkloze journalist die ooit verkracht werd met een microfoon. Hij zond de bewuste reportage vervolgens overigens gewoon uit op tv. Ma is een heroïne-spuitende hoer. Dochterlief beoefent dit beroep ook en doet het tegen betaling ook met haar vader, terwijl ze dit filmt. De zoon des huizes ranselt graag zijn moeder af met een mattenklopper, terwijl hij zelf altijd inelkaar gemept wordt door medeleerlingen. Laatstgenoemden maken er tevens een hobby van het huis van het gezin te bestoken met vuurwerk.
De familieleden leven een beetje langs elkaar heen en de sfeer is niet echt geweldig te noemen in het huishouden. Hier komt verandering in als een merkwaardige gast bij de familie intrekt, nadat hij de vader een aantal keren op zijn hoofd heeft geslagen. Niemand weet wie de gast is, maar iedereen accepteert zijn aanwezigheid. Hoewel de gast nauwelijks iets doet, slaat de stemming om. Dit resulteert in allerlei ontwikkelingen die variëren van bizar tot ranzig.
Ergens is deze film wat dat betreft goed te vergelijken met August's Underground Mordum, maar in Visitor Q gebeuren dergelijke zaken op innemende wijze; althans, voor zover je bijvoorbeeld necrofilie op innemende wijze kunt brengen. Ik heb me eigenlijk, vooral tijdens de tweede helft van de film, regelmatig kapot zitten lachen om het gebodene. Wanneer de gast met een paraplu schuilt voor een moedermelk-douche of als de lul van de vader vastzit in het lijk van zijn vrouwelijke collega zijn hiervan hilarische voorbeelden.
De opmaat hiernaar is overigens ook nauwelijks saai te noemen, maar herbergt een toonzetting die meer doet denken aan het werk van Takeshi Kitano in zijn absurde droogheid. Hierin vat pa het plan op een docu te maken van de aftuigingen van zijn zoon; behoorlijk vermakelijk. De prent slaat hierop dus volledig door en wordt alleen maar geiniger. Deze film moet je eigenlijk gewoon zien om het te geloven, maar geschikt voor de conventionele filmkijker acht ik hem absoluut niet.
