De hoofdpersoon van deze film heeft geen naam. Later in de film zal blijken dat hij de naam Gangster No. 1 mag dragen. Voor het gemak heet ie hier Gangster. Deze gast krijgt de kans van zijn leven als hij voor de lokale maffiabaas Freddie Mays mag gaan werken. Gangster onderscheidt zich door zijn loyaliteit en sadisme ten opzichte van de mensen die hij vermoord. Niet zelden heeft hij hiervoor een volledige gereedschapset bij zich. Gangster heeft echter ook geen probleem: hij is stikjaloers op Freddie, niet alleen op diens grote misdaad-imperium, maar ook op Karen, de chick die Freddie leert kennen. Hoewel Gangster loyaal wil blijven aan zijn baas, is hij continu op zoek naar mogelijkheden om hem uit de weg te ruimen. Deze doet zich voor als de gangwar met Eddie Miller op zijn hoogtepunt is. Gangster is op de hoogte van een geplande liquidatie op Freddie, maar verteld dit niet aan zijn baas. Na de schietpartij ruimt Freddie eigenhandig nog eventjes Lennie uit de weg, om zijn nieuwe positie zo makkelijk mogelijk te kunnen consolideren. Freddie blijkt echter niet dood te zijn door de aanslag, maar de moord op Lennie wordt in zijn schoenen geschoven, waardoor hij dertig jaar moet brommen. Gangster heeft nu de macht over het misdaadsyndicaat en weet dit op te bouwen tot grote proporties. Van binnen is hij echter diep ongelukkig. Zijn asociale karakter zorgt er namelijk voor dat hij nauwelijks echte vrienden heeft, laat staan een vrouw kan krijgen. Als Freddie dertig jaar later vrijkomt wil hij niks meer met de misdaadwereld te maken hebben. Gangster denkt hier echter anders over en nodigt Freddie bij hem thuis uit. Met veel verbaal geweld maakt hij Freddie uit voor een lafaard en wil hij door hem neergeschoten worden. Freddie laat Gangster echter achter in zijn miserabele leventje.
Qua sfeertje weet Gangster No. 1 mooi de middenweg tussen Britse en Siciliaans-Amerikaanse misdaad te bewandelen. Dat wil zeggen dat we de botheid en het rauwe sfeertje van Engelse films voorgeschoteld krijgen, gemixt met de clichés die veel Amerikaanse misdaadfilms zo sterk maken. Deze combinatie, met ook de nodige humor, zorgt ervoor dat de prent lekker makkelijk wegkijkt en nauwelijks tot verveling aan toe weet te zetten. Hiervoor mijn complimenten, aangezien het misdaadgenre de laatste jaren wat mij betreft toch wel wat in het slop is geraakt. Nog meer dan de goede sfeer is de draagkracht van Gangster No. 1 eigenlijk de fantastische cast. Vooral Paul Bettany weet voor de volle honderd procent te overtuigen en laat zien dat hij nog een heel grote jongen kan gaan worden. Het karakter van Gangster dat hij neerzet is bot en ongelooflijk lomp en weet -en dat is hier positief- geen enkele sympathie op de kijker over te brengen. De gast is gewoon een enorme klootzak waarvan je hoopt dat ie snel het loodje mag leggen. De combinatie van oudere en jongere acteurs -er gaat immers dertig jaar voorbij- werkt ook goed en nooit denk je tegen andere acteurs aan te zitten kijken. Gangster No. 1 komt voor mij als een verrassing in een genre waarin tegenwoodig nog maar sporadisch goede films worden gemaakt en kan zeker als een van de beste van dit decennium worden gezien.
