Vlak voor een rechtszaak tegen hem, weet de beruchte bankovervaller Heinz Klett uit het gerechtsgebouw te ontsnappen. Nog maar koud uit de armen van de wet, beraamt hij een nieuwe klus. Met behulp van zijn maat Luigi, diens vriendin Helen en de gedeserteerte broer van Helen, Christian, staat er opnieuw een bankoverval op het programma. Het begeleidende plan is ditmaal wat beter doordacht. Niet alleen wordt het geld van de bank buitgemaakt, tevensworden er mensen gegijzeld die ter verzekering dienen. Bovendien kan voor hen losgeld worden verlangd. Er valt wat zijdelingse schade (lees: sterfgevallen) te betreuren, maar de crew weet met succes weg te komen. Wanneer Luigi een toevallig patrouillerende agent neermaait, krioelt het spoedig echter van de politie...

 

 

Deze zeer goedkope Duitse productie uit de jaren '70 kun je gerust scharen onder de noemer 'exploitation'. In dit genre is het geenszins een slechte film. Blutiger Freitag doet het mijns inziens beter en gewelddadiger dan een hoop vergelijkbare Amerikaanse producties. Normaliter ben ik niet zo kapot van nasynchronisatie, maar hier pakt de Engelse dubbing bijzonder goed uit. De oneliners die de enorme macho Heinz uitkraamt, zijn behoorlijk vermakelijk in hun neerbuigend- en afgezaagdheid. Er kan gerust gesteld worden dat het personage van Heinz de film draagt. Hij heeft schijt aan alles en iedereen. Bovendien kun je hem beter niet voor de voeten lopen, of het zal je bezuren. Een aardig voorbeeld hiervan is de uiterst merkwaardige seksscène met Miss Italië 1967, Daniela Giordano. Ze speelt een lesbiënne die vol walging de seks met Heinz ondergaat; ze heeft tijdens het neuken zelfs visioenen van slachthuizen. Heinz is er niet echt over te spreken en slaat haar dood.

 

Enfin, dit gebeurt allemaal in de nieuwe hide out, die de smerissen inmiddels op het spoor zijn. Het begint bij Heinz' misdaadkompanen enigszins te dagen dat hij niet zo'n vriendelijke gast is, maar niemand heeft echt de kloten om tegen hem in te gaan. Het morele geweten waarover zij nog wél beschikken, baat hun overigens niet: Iedereen betrokken bij de overval wordt op gewelddadige wijze neergemaaid door een overmacht aan smerissen. Voor zover het lampje nog niet ging branden bij de kijker, wordt dit 'rechtvaardige' einde geduid met een citaat van niemand minder dan Napoleon Bonaparte: "Crime is contagious as the pest. No one can commit one without having to pay for it." Heerlijk!

 

Uiteraard doet deze film ook een hoop dingen slecht, maar daarop wens ik niet de nadruk te leggen. Zie mijn becijfering voor de desbetreffende verdiscontering. De zeer vermakelijke hoofdrolspeler Raimund Harmstorf pleegde overigens zelfmoord in 1998, door zichzelf op te hangen.