De jonge Andy Sachs is een plattelandsmeisje met slechts een ambitie: gaan werken voor een prestigieuze uitgever. Ze snapt dat dit niet zo gemakkelijk is, maar krijgt bij toeval een baan aangeboden bij Runway, het grootste en meest toonaangevende modeblad ter wereld. Niet als journalist, maar als tweede assistente van de grote baas, Miranda Priestly. Deze vrouw wordt wel gezien als de duivel op aarde. Ze is totaal onhandelbaar, arrogant en een enorme bitch. Bovendien houden de meeste van haar assistentes het niet langer dan een paar maanden uit. Dit geldt echter niet voor Emily, de eerste assistente, wier hele leven om Miranda en Runway draait. Andy valt in eerste instantie behoorlijk buiten de boot in het bedrijf; ze kleedt zich totaal niet trendy, heeft weinig verstand van mode en kent zelfs het blad Runway nauwelijks. Juist hierdoor kan ze haar kwaliteiten bij het bedrijf laten zien. Het duurt echter niet lang voordat ook Andy voor de verleidingen van het vak en van Miranda begint te vallen. Ze wordt steeds meer opgeslokt door haar werk, waardoor ze haar vriendje en vriendinnen negeert en steeds meer tijd kwijt is aan het proberen te voldoen aan de belachelijke wensen van Miranda. Toch gaat ze mee in haar werk en wordt ze steeds beter. Tot de grote dag komt dat ze mee mag met Miranda naar Parijs voor een modeshow; het belangrijkste evenement van het jaar. Juist hiervoor heeft Miranda besloten dat Andy wordt gepromoveerd naar eerste assistent, achter Emily's rug om. Andy gaat gewoon, maar realiseert zich in Parijs dat zij niet wil worden als Miranda. Ze geeft haar baan op en keert terug naar haar vriendje. Eind goed, al goed.
Laten we even duidelijk maken, voor ik gezeik naar mijn kop geslingerd ga krijgen, dat het kijken van deze film niet mijn eigen keuze is geweest. Zelf zou ik hem namelijk nooit opgezet hebben. Toch is de uiteindelijke ervaring niet heel negatief uitgevallen, simpelweg omdat er in The Devil Wears Prada een goed inzicht wordt gegeven in een walgelijk wereldje. Daarbij is de volkomen over-the-top benadering in deze film een juiste keuze geweest, omdat hierdoor de humor op sommige punten behoorlijk aanwezig is. Ook het acteerwerk - en dan met name Meryl Streep- is meer dan adequaat te noemen. Minpunten zijn er natuurlijk ook voldoende, maar de grootste hiervan is de grote zoetsappigheid van het verhaal. Zo gebeuren er feitelijk helemaal geen negatieve zaken in het leven van de hoofdpersonen en is iedereen constant vriendjes van elkaar. En dat in een wereld vol roddel en achterklap, dat is gewoon niet realistisch. Ook de vertolking van de rol van Andy's vriendje is weinig geloofwaardig: als je vriendin nooit tijd voor je heeft, verandert in een totale bitch en bovendien met een andere gast loopt te neuken, dan donder je haar toch meteen je huis uit of word je op zijn minst een keer goed kwaad? Hij dus niet en blijft de goedheid zelve. Net zo goed als het lachje waarmee Andy heel de tijd op haar gezicht staat, vrij irritant. Conclusie: The Devil Wears Prada is een chickflick pur sang en derhalve enkel voor die doelgroep interessant. Vrouwen kunnen op zijn minst één punt bij mijn eindcijfer optellen en wanneer ze van mode houden (welke vrouw niet?) misschien nog wel meer.
The Devil Wears Prada is de verfilming van het gelijknamige boek van Lauren Weisberger uit 2003. Het boek en de film lijken fictie te zijn, maar vertonen meer gelijkenissen met de werkelijk dan gedacht. Weisberger heeft namelijk een tijd gewerkt voor het modeblad Vogue, waarvan de hoofdredactrice ook een enorme haaibaai is. Het karakter van Miranda Priestly schijnt dan ook gebaseerd te zijn op dat van Anna Wintour van de Vogue.
