Django is Sergio Corbucci's antwoord op A Fistful of Dollars en misschien zelfs de betere van de twee. Dit zit hem in de effectieve benadering van de regisseur, maar vooral in de hoofdpersoon, die perfect wordt vertolkt door Franco Nero. Indien je 'cool' opzoekt in een encyclopedie zou er eigenlijk een foto van de man in de hoedanigheid van Django bij moeten staan. Behalve dat we enkel iets leren van Django's motieven, namelijk wraak en geld, komen we niet bijster veel over hem te weten. Dit draagt goed bij tot zijn welhaast mystieke karakter.
Van meet af aan weet de prent te boeien. We zien tijdens de opening credits de titelpersoon een lijkkist met zich meeslepen. Deze beginscène zet direct de mysterieuze toon van de film. Niet in de laatste plaats vraag je je af wie of wat er in de lijkkist zit. Hierop redt Django een mooie vrouw door haar belagers af te knallen. Hierdoor lijkt Django een nobele kerel te zijn, maar dat blijkt gelukkig alleszins mee te vallen.
Django belandt in een stadje dat niet erg goed gedijt door de aanwezigheid van twee vijandige kampen, namelijk Mexicanen enerzijds en een sadistische majoor en zijn mannetjes anderzijds. De genoemde vrouw zit gevangen tussen de twee partijen, die beiden een claim op haar leggen. Enfin, Django blijkt bevriend te zijn met de Mexicanen, met wie hij plannen ontwikkelt een partij goud te roven. Bovendien heeft Django nog een appeltje te schillen met de majoor, die verantwoordelijk is voor de dood van zijn geliefde...
Ik kan er kort en krachtig over zijn: Deze film is gewoon supercool. Een ietwat puberale typering wellicht, maar daar zul je het mee moeten doen. Het zegt in dezen genoeg dat de slechte Engelse dubbing hier praktisch niets aan verandert. Django heeft daarentegen gelukkig ook niet zoveel te melden. Na het zien van deze prent is overigens duidelijk waar Tarantino de mosterd haalde voor zijn fameuze oor-afsnijd-scène in Reservoir Dogs. Het Desperado van Robert Rodriguez is eveneens behoorlijk schatplichtig aan Django.
