Voor de synopsis verwijs ik je door naar de recensie van Boobbert. Wat hij ontdekte in de prent, namelijk vermaak, humor en een boeiend verhaal, heb ik nauwelijks kunnen extraheren uit The Three Burials of Melquiades Estrada. Wat mijns inziens voor het meeste vermaak zorgt, is het sporadische gekloot met het lijk. Erg humoristisch wordt het echter zelden. Hiervoor is de film veel te droogkloterig. Hoe dan ook, Tommy Lee Jones' opzet was niet een komedie, dus hierop zal ik de man niet afrekenen. Dat doe ik hem daarentegen wél op het zeer langdradige karakter van de film. Vooral het ellenlange beginstuk lijdt hieraan. Er zijn simpelweg te veel personages die eigenlijk geen flikker met het verhaal van doen hebben. Dit zorgt voor onboeiende verwikkelingen die maximaal worden uitgesmeerd. Het is hiermee duidelijk dat Jones ter inspiratie niet de gemiddelde jaren '30 western heeft gekozen. Deze genregenoten weten een dergelijk simpel verhaaltje namelijk binnen het uur te vertellen. Enfin, het wordt allemaal wat beter in de 'tweede helft', die iets boeiender is. De film wist mij echter nergens te raken.
Jones en Pepper acteren naar behoren, maar eerstgenoemde vertolkt een idioot en de tweede een pathethische eikel. Mede daar ik compleet gelamstraald was door de oersaaie opening kon het me bijzonder weinig interesseren hoe het hun zou vergaan. Hun tochtje door Mexico wist dan ook amper mijn aandacht vast te houden. Een dergelijk plot kan natuurlijk enkel uitdraaien op een anticlimax, hetgeen dan ook gebeurt. Het verhaal steekt matig inelkaar, waarbij ik me afvraag wat de nut is van het gejongleer met de chronologische volgorde in de beginfase. Hier wordt later niets meer mee gedaan. Als geheel is dit een weinig bevredigende film, die puur op basis van acteren en filmische kwaliteiten de credits verdient.
Een illegale Mexicaanse cowboy (Melquiades Astrada) wordt per ongeluk doodgeschoten door een grenswacht (Mike Norton). De grenspolitie probeert de moord in de doofpot te stoppen, maar de baas van Melquiades (Pete Perkins) eist een nader onderzoek. Wanneer hij erachter komt dat de politie zijn werk niet goed doet besluit hij zelf op onderzoek uit te gaan. Hij ontvoert de dader en laat hem boeten voor zijn daad. Ooit heeft Pete de Mexicaan belooft hem in zijn thuisdorp te begraven en die belofte is hij zeker van plan na te komen. Probleem is dat Melquiades al (twee keer)begraven is en dat de rancher niet weet waar hij begraven is. Mike Norton weet dat uiteraard wel en die wordt dan ook gedwongen het lijk op te graven. Onder dwang maakt de grenswacht samen met Pete de tocht naar het thuisdorp van de Mexicaanse cowboy. Het toch al niet al te jofel uitziende lijk heeft het zwaar te verduren tijdens de barre tocht door de woestijn. Mike Norton heeft het genoegen met het ontbindende lijk te slepen en ook naast hem te slapen. Zijn ontsnappingspogingen lijden tot niets anders dan wraakacties van de door het leven geharde rancher.
Three Burials is het zeker niet onverdienstelijke regiedebuut van Tommy Lee Jones. De bekrompenheid van de mensen in het Texaanse stadje wordt leuk en realistisch (triest genoeg) neergezet. Iedereen kent elkaar, iedereen neukt met dezelfde hoer en het intellect is ver te zoeken. Ook weet hij een aantal inventieve scenes neer te zetten. Een van de mooiste vind ik wel het moment waarop Mike Norton opmerkt dat het lijk langzaam aan wordt opgevreten door de rode mieren. Pete kijkt verschrikt op, gooit snel wat benzine over het lijk en steekt het in de fik om het vervolgens snel weer te blussen. Resultaat is een stel verbrande mieren en een nog net zo ontbonden lichaam als daarvoor. De obsessie van meneer Perkins om het lijk zo intact mogelijk af te leveren wordt in dit fragment schitterend naar voren gebracht. De combinatie van vermaak humor en een boeiend verhaal zorgen ervoor dat Three Burials een dikke voldoende weet te scoren.
