Zoals de titel reeds doet vermoeden handelt deze film over een Indiaan die Joe heet. Deze kerel heeft slechts een ding aan zijn hoofd, namelijk het nemen van wraak vanwege de moord op zijn geliefde. Kortweg houdt dit in dat hij een bende enorme slechteriken afslacht en en passant de goudvoorraad van een stadje weet terug te veroveren...
Normaliter valt er wel iets meer over een synopsis te vertellen, maar hier valt er niet veel meer van te maken. Een dergelijke plot leent zich uitstekend voor een oliedomme film, wat hier dan ook het resultaat is. De keuze voor Burt Reynolds als de de titelpersoon past perfect in dit straatje. Hoewel de film het niet hoeft te hebben van het verhaal en het realisme, is het niet allemaal inferioriteit dat de klok slaat. Producent Dino de Laurentiis en regisseur Sergio Corbucci hebben hier -net als met Django- een groots opgezette spaghettiwestern weten te brengen. De decors zijn schitterend, er wordt aardig wat afgeschoten en de clichématige machokarakters zijn present. De muziek van Ennio Morricone is deze keer tamelijk bombastisch van aard, welhaast kitscherig eigenlijk. Alles bij elkaar is dit een behoorlijk foute boel die cinemapuristen zeker niet zal bekoren. De overdrevenheid van de film had op mij echter wel een goede uitwerking. Daarenboven verzaakt Navajo Joe nergens op de punten waarop je hem dient af te rekenen.