I Lunghi Giorni della Vendetta is een spaghettiwestern. Aangezien het motief van de hoofdpersoon niet geld is, is het dus wraak. Guiliano Gemma speelt deze hoofdpersoon, een vrij onderkoelde gast die onterecht in de bak zit. Na drie jaar aldaar in erbarmelijke omstandigheden vertoefd te hebben, ziet hij zijn kans schoon om te ontsnappen. Met behulp van een malafide tandarts gaat hij wraak nemen voor zijn detentie en de moord op zijn vader...
Een beetje spaghetti op zijn tijd, daar is niets mis mee. Ik heb er de laatste tijd echter wel heel van geconsumeerd. Door de mangel genomen bevalt me dit uitstekend, maar het gevaar voor een recensent schuilt erin dat de betreffende filmbesprekingen nogal op elkaar gaan lijken. Ook hier kan ik namelijk opmerken: Coole held, goede muziek van Ennio Morricone en een simpel, doch effectief plot. Welnu, dat moet dan maar. Iets anders kan ik er momenteel feitelijk niet van maken. Deze film is niet het beste dat het genre heeft voortgebracht, maar zeker niet het slechtste. I Lunghi Giorni della Vendetta is gewoon een sympathiek filmpje, dat aardig vermaak weet te bieden. Niets meer en niets minder.