Deze komedie, althans dat is wat de genre-aanduiding doet geloven, vertelt het verhaal van een tweetal Amerikanen wier vader (een onbegrijpelijk rolletje van Donald Sutherland) is overleden. De as van dit notoire bieradept en nazaat van de Duitse familie Von Wolfhausen dient volgens familietraditie naar München te worden gebracht om tijdens de Oktoberfeesten in een ceremonie te worden uitgestrooid. Dit verloopt niet geheel volgens verwachting en de yanken belanden in een obscure kelder waar zojuist het Wereldkampioenschap Bierzuipen aan de gang is. Dit wordt gewonnen door de moffen, waarbij de Amerikanen lelijk te kijk worden gezet. Uiteraard zinnen ze op wraak, hoewel daar pas een jaar later weer de gelegenheid toe is. Alle tijd dus om een team te regelen en te trainen. Hiervoor komen in aanmerking: een papzak met een crimineel verleden, een tot homo-gigolo gedegradeerde Hindoestaan en een Joodse nerd, die voor elke gelegenheid een bijpassend keppeltje heeft. En zo volgen we die gasten toewerkend naar het volgende WK. Goh, hoe zou dat aflopen? Spannend....
Dit is de eerste film in tijden die wat mij betreft weer eens in de buurt van de acteerprestaties van "My name is Modesty" weet te komen. Deze sukkels spelen wel zóóóó slecht en zijn zóóóó niet-grappig dat ik het niet kon laten om 'm af te kijken. Dit beloofde namelijk een superflopper te worden en daar ben ik meestal wel voor in. En anders was er altijd nog de hoop dat er toch wel minimaal één lekker aangedikte stereotyperingspoets à la "Eurotrip" zou worden gebakken. Maar dat mocht niet zo zijn. De sfeerbeelden van de locaties en de verschillende aanwezige nationaliteiten op het WK leken zowaar de werkelijkheid geen geweld aan te doen, terwijl dáár dan juist nog een geinige vooroordelende grap van te maken had kunnen zijn.
De acteurs zijn extreem slechte amateurs, die in het lokale toneelgezelschap van het kleinste gehucht nog een modderfiguur zouden slaan. Dit overigens met uitzondering van Donald Sutherland, waarvan het wel aardig is om te zien hoe hij in no time drie halve liters achterover slaat. Dit gebrek aan acteertalent stoort in de context van deze film echter minder dan dat van de scenarist(en). Het verhaal ontstijgt qua kwaliteit het absolute nulpunt maar nauwelijks, om nog maar maar te zwijgen over het niveau van de 'grappen'. Ik kon met de beste wil van de wereld niet meer dan twee uiterst minzame glimlachjes van mijn gelaat optekenen. En de gedachte dat deze prent met het nodige bier achter de kiezen wèl te pruimen zou zijn, deed in mijn geval ook al geen opgeld. Bovendien is het slecht dat de èchte wereldkampioenen bierconsumptie, te weten de Tsjechen, er in dit verhaal niet aan te pas komen, wederom een getuigenis van onwetendheid/nonchalance van Amerikaanse productiezijde.
Ik wil mijn lezers van harte aanbevelen dit prutswerk links te laten liggen en het geld voor een eventueel bioscoopkaartje of videotheekhuur aan bier te besteden. Dan valt er namelijk gegarandeerd meer te lachen.
