David Lightman (een heel jonge Matthew Broderick) is een nerd eersteklas. Zijn hobby is het programmeren van allerlei programma's op aftandse XT-computers. Op een dag komt hij aanraking met een programma dat Joshua heet. Dit programma heeft intelligentie en kan communiceren met de gebruiker. Bovendien leert het van zijn eigen fouten. Ondanks dat het ooit toebehoorde aan een professor, gaat David ermee aan de slag. Hij ontdekt dat er allerlei spellen met Joshua te spelen zijn. Samen met zijn vriendin begint hij een potje Thermonuclear War. David speelt hierin na dat de Russen atoombommen gaan droppen op de Verenigde Staten. Wat hij echter niet weet is dat Joshua ooit gebouwd is voor de Amerikaanse defensie. Joshua begint nu een simulatie waardoor defensie gelooft dat er een daadwerkelijke Sovjet-aanval op handen is. Defensie bereid zich op het ergste voor en is van plan om atoombommen terug te gaan gooien. Hiermee zou een Derde Wereldoorlog ontketent worden. Gelukkig kan David op tijd defensie inlichten en met behulp van de professor de generaal overtuigen dat het slechts een simulatie is. De Sovjet-bommen blijken inderdaad nooit gelanceerd te zijn. Dit gegeven zorgt er echter voor dat Joshua nu op zoek gaat naar een nieuwe oplossing voor zijn spel. De enige solutie die hij vindt is het ontketenen van een totale atoomoorlog, waarbij beide zijden elkaar volledig de vernietiging in helpen.
WarGames is voor mij een jeugdklassieker en een typisch voorbeeld van jaren tachtig cinematografie. Het verhaal is niet alleen origineel, maar blinkt ook nog eens uit in het opbouwen van een plot waarbij de kijker continu in het ongewisse wordt gelaten. De vraag of Joshua daadwerkelijk een oorlog ontketent of dat het allemaal maar een simulatie is blijft tot het einde staan. De opbouw van het verhaal is hierin zeer sterk te noemen, ondanks de slechts matige prestaties van de acteurs. Wat heden ten dage echter het meeste opvalt aan deze film zijn de vreselijk oude computers die gebruikt worden. Omdat deze film voor een groot deel om computergebruik draait zijn deze nogal prominent in beeld. We zien de alleroudste wit-zwart computerbeelden voorbij komen, waarbij de apparaten worden aangestuurd middels prehistorische 5 1/4" floppies. Dat de special effects van deze film daardoor vreselijk oubollig overkomen is wat mij betreft echter geen minpunt te noemen. Integendeel, het draagt juist bij aan de sfeer van de film. Het verhaal heeft daarnaast na al die tijd nog niet aan kracht ingeboet. Ik ben benieuwd of er ooit een fatsoenlijke remake van WarGames gemaakt gaat worden. Wat mij betreft mogen ze het proberen, maar hou dan alsjeblieft het origineel in ere.
