Als halfbloed Indiaan Keoma (Franco Nero - Django) terugkeert van de burgeroorlog redt hij een zwangere vrouw die beschuldigd wordt van het dragen van de pokken, uit de klauwen van de mannetjes van de plaatselijke tiran Caldwell. Afgezien van wat sporadische hulp van zijn vader en een alcoholistische, voormalig slaaf, gaat Keoma als een eenmansleger tekeer tegen de bad guys. Hierbij komt hij tevens tegenover zijn drie halbroers te staan, die aanvankelijk aan Caldwell's zijde strijden...
Deze film van Enzo G. Castellari (o.a. Any Gun Can Play) is zo'n beetje de laatste stuiptrekking van het spaghettiwestern-genre. De prent staat bekend als een van de beste twintig voorbeelden van dit subgenre, doch daar kan ik het niet mee eens zijn. Keoma is mijns inziens veel te theatraal van opzet. Voorbeelden hiervan zijn de knullig ogende flashbacks en de schietpartijen die meer dan eens in slowmotion zijn gefilmd. Hier komt bij dat de film een aantal verschrikkelijke clichés bevat. Dit zijn niet de afgezaagdheden die je normaliter in westerns aantreft, maar de clichés van het Hollandse levenslied. De film valt laat zich dan ook goed omschrijven als een audio-visuele western-equivalent van de gemiddelde smartlap van André Hazes.
Vermoedelijk is gepoogd iets episch neer te zetten, maar dat is naar mijn mening totaal niet gelukt. Wat het meeste irriteert is de verschrikkelijke soundtrack, die middels tenenkrommende liedjes het verhaal van de film vertelt. Wellicht ben ik wat te negatief, want de film beschikt wel degelijk over kwaliteit. Dit vind je vooral terug in de symboliek, die op subtiele wijze in het verhaal verweven is. Het is echter vooral de kitscherige uitvoering die me maar matig kon bekoren. Aan de symboliek had ik geen boodschap en de prent is volledig gespeend van humor. Qua actie kan het er mee door, waardoor ik deze film toch nog met de kleinst mogelijke voldoende beoordeel. Franco Nero ziet er hier overigens belachelijk uit.
