Ergens in een toekomstige wereld leven robots gezellig in vrede. Hun samenleving is er een gebaseerd op Paaseiland, zowel in naamgeving als gedeeltelijk in uiterlijk. Spiritualiteit wordt gehaald uit een aantal goden, gebaseerd op de elementen (vuur, water, aarde, maar gek genoeg geen lucht). Op een dag zijn twee robots aan het ronddwalen in een grot, wat eigenlijk niet mag van hun baas. Ze vinden hier een masker, dat schijnbaar toebehoord aan een nieuwe god. Deze nieuwe god, die van het licht, is echter nog niet gevonden. Er moet dus gezocht gaan worden en deze opdracht wordt verleend aan de twee robots die het masker ontdekten. Hun reis is zwaar en moeilijk. Bovendien worden ze dwars gezeten door kwade krachten die graag zouden zijn dat de robot-beschaving op haar einde zou lopen.
Lego. Wat was dat vroeger toch een mooi speelgoed. Gekleurde blokjes op elkaar stapelen en de meest fantastische ideeën van de geest konden tot een plastic creatie worden omgetoverd. Dat kinderen hierbij ook nog eens hun ruimtelijk inzicht en hun fantasie kunnen ontwikkelen is alleen maar mooi meegenomen. Waarom deze ogenschijnlijk nutteloze lezing? Nou, Bionicle is ook Lego, maar dan van een heel ander soort. Hiervoor heb je geen fantasie of bouwkundige vaardigheden meer nodig, maar klik je alles in twee stappen in elkaar. Weg fantasie, weg creativiteit. Wat mij betreft is Bionicle dus een aanfluiting op het Lego-assortiment. Toch is het behoorlijk populair aangezien er al meerdere animatiefilms over het speelgoed zijn gemaakt. Zoals je aan mijn eindcijfer kan zien, kon deze film mij zeer weinig bekoren. En dat ligt niet aan mijn aversie tegen Bionicle-Lego (nou, misschien een klein beetje). Dat Bionicle: Mask of Light zo'n enorme baggerfilm is zit hem net name in het superslechte afgezaagde verhaal dat nergens ook meer enig moment weet te boeien. Daarnaast zijn de karakters zo eendimensionaal als de pest en kan hun gejank en misère me werkelijk aan mijn reet roesten. Het meest treurige zijn echter nog de animaties in deze film. Ooit het beat-em-up computerspel Rise of the Robots (1994) gespeeld? Dat spel ziet er nog beter uit dan deze film en dat met een tijdsverschil van bijna tien jaar. Hoe ze het in deze film voor elkaar hebben gekregen weet ik echt niet, maar werkelijk op geen enkel vlak weet ze te overtuigen. Dat kinderen hier vrolijk van worden kan ik me ook niet voorstellen, hoewel het gezien de kwaliteit van de hedendaagse tekenfilms niet verwonderlijk zou zijn. Voor wie na de martelgang van Bionicle: Mask of Light vindt dat ie nog meer pijn verdient: je kunt ook nog gaan voor Bionicle 2: Legends of Metru-Nui en Bionicle 3: Web of Shadows.
