Shakespeare's verhaaltje over een onmogelijke liefde moge bij de meeste mensen bekend zijn, me dunkt. Wat de makers van onder andere The Toxic Avenger met 's mans concept doen, laat zich raden. Er is met Tromeo and Juliet een enorme b-film uitgerold, zoals we van het Lloyd Kaufman gewend zijn.
Het betreft hier gelukkig niet slechts een derderangs versie van het overbekende, romantische verhaal; uiteraard bevat de film tevens de gebruikelijke Troma-ingrediënten, de voornaamste reden waarvoor ik de film aan een kijksessie onderwierp. De politieke incorrectheden, wansmakelijke toestanden en melige grollen doen het hem dan ook, wat mij betreft. Het humorscala is redelijk breed, van foute incestueuze toestanden tot elementaire flatulentiegrappen. Uiteraard zitten er ook nog wat gore scènes, die de horrorfans tevreden zouden moeten stellen.
Het is op zich vrij oke, hetgeen dat er geboden wordt op die gebieden. Dat Lemmy, de zanger van Motörhead, hierbij fungeert als verteller is een aardige bijkomstigheid. Voor de rest is het echter wat aan de magere kant. Op de momenten dat de exploitatieve troeven eventjes terzijde worden geschoven om het verhaal te vertellen, dan zakt de film namelijk in. En dan zit je met een behoorlijk abominabele film, met debiel acteerwerk en hopeloze effecten. Grappig is op zich wél het feit dat de volstrekt ongetalenteerde acteurs met enige regelmaat de originele tekst van Shakespeare uit hun strot dienen te krijgen. De inferioriteit van deze Aldiproductie neemt vooral dan bijna surrealistische vormen aan.
In conclusie: Deze 'Romeo & Julia' is er een die wat mij betreft blindelings de voorkeur krijgt boven alle andere verfilmingen, doch dat impliceert niet een voldoende. Hiervoor wordt er qua homor, horror en actie namelijk net te weinig geboden.
