Ömer, een irritante kerel, zit in een benarde positie: Hij staat namelijk onder dwang om met een gruwelijk lelijk wijf te trouwen. Ömer bidt hierop tot Allah, om hem te redden. Allah geeft gehoor aan zijn gebed en transporteert hem naar een andere planeet, alwaar hij de bemanning van de Enterprise treft. Ondertussen is er een soort seriemoordenaar actief en Ömer wordt hiervoor in eerste instantie aangezien. Het blijkt echter te gaan om een zoutlikkende alien. Met behulp van de klierende Ömer proberen Mr. Spak en Captain Kirk het buitenaardse wezen te vangen...
Alles aan deze film is gejat, zelfs de bedroevende plot. "Auteursrechten, wat zijn dat?", moet dan ook de filosofie geweest zijn van Turkse filmmakers in de jaren zeventig. Met een dergelijke opvatting (en wat losse muntstukken) is een Turkse Star Trek natuurlijk snel gemaakt. Vooraf leek me dat concept wel geinig, doch zodra ik de film opzette verging me het lachen. Ik kan werkelijk niets positiefs bedenken over deze wanproductie, maar daar schijnen ze in Turkije anders over te denken. Getuige de standpunten ten aanzien van de Armeense genocide, leven Turken wel vaker in ontkenning, zullen we maar zeggen.
Hoe dan ook, het betreft hier rotzooi van de bovenste plank en vermaak is uiterst schaars. Tenzij het zeer irritante gedrag van hoofdpersoon Ömer de Toerist op je lachspieren werkt, uiteraard. Dat een dergelijk, zielig excuus voor een komisch personage in maar liefst zeven films mocht opdraven, maakt mijn achting voor de Turkse cinema er niet beter op. Het grappigste zijn de effecten, die pijn doen aan de ogen. Eigenlijk is het om te huilen, zo slecht. En dat is (op zich) dan wel weer geinig; vandaar een drie en niet een één voor deze Turkse Star Trek. Ik laat de Turkse Superman daarentegen maar aan me voorbijgaan, denk ik.
