Met Un Dollaro Tra i Denti, vrij vertaald: Een dollar tussen de tanden, heeft Tony Anthony (o.a. Blindman) een slap aftreksel gemaakt van Clint Eastwood's man with no name-films. In de schaduw van die films van Sergio Leone mag dit vehikel mijns inziens niet eens staan. Het is alleen maar beetgare spaghetti; geen saus, noch vlees, noch vis. Een karige bedoening dus met een hoofdrolspeler die er niet al te veel van bakt; figuurlijk dan, want letterlijk bakken doet hij wél. Hij lijkt wel ingesmeerd met olijfolie.
Het schrijven van deze recensie geschiedde een week na het bekijken van de film, maar ik moet erg hard nadenken om iets te vinden aan de productie dat ook maar enige indruk maakte. Uiteraard wordt er wat afgeschoten, maar spectaculair is de actie allerminst te noemen. Zouteloos is wat dat betreft een betere typering. Van het afgezaagde verhaal hoeft deze Italo-western het overigens ook al niet te hebben: Een vreemdeling komt naar een stadje om er een lading goud te stelen. Terwijl hij dit doet, kliert hij wat met het leger en de plaatselijke slechterik...
Het enige positieve is, naar mijn smaak, de inbreng van acteur Frank Wolff die deze futloze onderneming nog enig leven tracht in te blazen. Memorabele scènes zul je in de prent echter niet aantreffen, dit terwijl zelfs de meest povere voorbeelden van het spaghetti western-genre er meestal wél een paar herbergen. Het is dat spaghetti westerns tot mijn favorieten behoren, doch indien ik deze film in alle objectiviteit zou moeten beoordelen, dan zou de prent er een stuk bekaaider vanaf komen. Naar het schijnt zijn de vervolgen beter dan Un Dollaro Tra i Denti. Maar dat lijkt me na het zien van het 'origineel' eerlijk gezegd ook niet zo moeilijk.