Jonathan Kowalski moest als kind toezien hoe zijn ouders werden vermoord. Zelf wist hij te ontsnappen door een berenhol in te vluchten. Door beren, en later door Indianen die hem adopteerden, wordt Jonathan grootgebracht. Hoewel Jonathan gelukkig is tussen de Indianen, is hij onrustig. De moord op zijn ouders houdt hem nog steeds bezig. Hij wil wraak en gaat op zoek naar de daders. Ondertussen heeft een oliebaron plannen om te gaan boren in het gebied van de Indianen, dat rijk is aan olie. Deze geldbeluste man blijkt een van de moordenaars van Jonathan's ouders te zijn...
Zeventien jaar na hun laatste collaboratie (Keoma), doen regisseur Enzo G. Castellari en acteur Franco Nero het opnieuw samen met Jonathan of the Bears. De film vertoont veel overeenkomsten met Keoma. Ook Jonathan of the Bears handelt over racisme, terwijl gelijkenissen wat betreft de hoofdpersoon, een Indiaan die tegenover een slechterik komt te staan, ook snel gevonden zijn. Het is voor mij dan ook onmogelijk om de twee films niet met elkaar te vergelijken. Sec bekeken is Keoma de betere van de twee films, maar mijns inziens is Jonathan of the Bears de sympathiekere. Dit komt deels door het hartverwarmende verhaal over een jochie en een beer, maar ook omdat ik het zeer aardig vind om Franco Nero in de jaren '90 te zien terugkeren naar het genre dat hem zoveel zo succes bracht.
Toegegeven, dit is niet de beste spaghettiwestern. Het verhaal is erg voorspelbaar en bij vlagen wordt er een, bijna valse, sentimentele sfeer gecreëerd. Nochthans kwam de prent op mij redelijk oprecht over, waardoor ik me er niet echt aan stoorde. Naast het feelgood-sfeertje dat de film heeft, is er gelukkig ook een redelijke hoeveelheid actie. Zoals het een western betaamt, dus. Het acteerwerk is degelijk te noemen, met als positieve uitschieter acteur John Saxon die de slechterik Fred Goodwin zeer overtuigend neerzet.
