Lara Croft is terug in dit tweede deel van de Tomb Raider serie. Na haar zoektocht naar een aantal artefacten dat werelddominantie kan brengen in Lara Croft: Tomb Raider, moet ze deze keer op zoek naar de Doos van Pandora. Deze doos, tegelijk gemaakt met het ontstaan van het leven, bevat het tegenovergestelde hiervan: ziektes, dood en verderf. Probleem is dat ze de route naar de doos nog niet heeft. Ze heeft namelijk enkel een plattegrond in de vorm van een magische bal, welke aan het begin van de film van haar gejat wordt door handlangers van een zakenman die ermee de wereldbevolking wil ombrengen, op enkele notabelen, uiteraard inclusief hemzelf, na. De rest van de film is Lara aldus op zoek naar deze bal en, wanneer ze hem gevonden heeft, naar de doos. Dit alles doet ze met behulp van een Schotse ex-crimineel die nog steeds niet te vertrouwen is. Lara’s zoektochten leiden haar dit keer naar Griekenland, China en Afrika. Dat ze hierbij wordt tegengewerkt door menig tegenstander moge evident zijn.
Ten opzichte van de eerste film is er een aantal veranderingen doorgevoerd. Meest in het oog springende is het thema van de film. Hoewel in het hart nog steeds een avonturenfilm, heeft The Cradle of Life namelijk ook behoorlijk wat geleend van James Bond, vooral wat betreft technische snufjes en schietpartijen. Ook de locaties zijn minder exotisch dan in het eerste deel en de stad heeft aan terrein gewonnen als plek voor de belevenissen van Lara. Als dit een trend zou zijn, dan zou een eventueel derde deel wel eens een volledige Bond-kloon kunnen zijn. Andere veranderingen zijn minder duidelijk, maar ik wil er toch een paar noemen. Zo was Tomb Raider al behoorlijk onrealistisch, dit is nu wel heel erg ver doorgetrokken. Vergezocht, over the top, onmogelijk, zomaar een paar beschrijvingen die van toepassing zijn op de meeste scènes in deze film. Ach ja, me er echt om bekommeren kan ik eigenlijk niet, maar opvallend is het op zijn minst. Net als dat Angelina Jolie opeens een stuk minder vlees laat zien. Haar originele outfit heeft ze aan de wilgen gehangen en vervangen door een strak zilveren pakje, dat heel wat meer aan de verbeelding over laat. Ondanks hier genoemde veranderingen is The Cradle of Life echter gewoon meer van hetzelfde, maar dan minder goed. Vooral het einde laat veel te wensen over. Dit is namelijk niet spannend, veel te donker en speelt zich af in een lelijke, onduidelijke setting. Ondanks dat er van een goede film geen sprake is, kan ik Tomb Raider: The Cradle of Life geen heel laag cijfer geven. Wel een onvoldoende, want daarvoor is het allemaal nog precies slecht genoeg.
