Nadat bij een auto-ongeluk zijn vader om het leven is gekomen, is Kale een nogal vervelend en recalcitrant mannetje geworden. Dit resulteert erin dat hij op school een leraar een klap voor zijn bakkes geeft. De rechter geeft hem huisarrest in plaats van een gevangenisstraf. Hij moet nu tijdens de zomervakantie drie maanden in zijn huis doorbrengen, waarbij de tuin de grens is waar hij niet buiten mag komen. Doet hij dit toch, dan staat de politie meteen weer op zijn dak. Om zijn dagen door te komen bespioneert Kale met een verrekijker zijn buurtgenoten. Hierdoor leert hij onder andere zijn aantrekkelijke, nieuwe buurmeisje Ashley kennen. Ook zijn overbuurman Turner wordt regelmatig door de verrekijker bespiedt. Op een dag ontdekt Kale dat Turner wel heel erg voldoet aan het profiel van een moordenaar die op het nieuws is geweest. Als daarna ook nog vrouwen lijken te worden vermoord in diens huis en er bloederige vuilniszakken de garage in worden gesleept, is het voor Kale duidelijk: Turner is een moordenaar. Samen met Ashley en zijn beste vriend Ronnie begint hij een continue stakeout op zijn overbuurman. Wanneer ze langzaam maar zeker steeds meer overtuigt raken van diens daden, ondernemen ze actie. Echter, is Turner wel echt zo’n vreselijke moordenaar als Kale doet voorkomen?
Als er één film is die als inspiratiebron heeft gediend voor Disturbia, dan is het wel Hitchcock’s Rear Window. Waar die film uitblinkt in het opbouwen van spanning en een interessante en vernieuwende plot biedt, is Disturbia op alle momenten zo cliché als maar zijn kan. Het begint allemaal niet onaardig, met een langzame opbouw, waarin de hoofdpersonen uit de doeken worden gedaan. Hierbij is duidelijk te zien dat de meeste acteurs nog groentjes zijn. Shia LaBeouf en Sarah Roemer moeten duidelijk nog het nodige leren. Eerstgenoemde heeft zijn naam in Hollywood echter al gemaakt (hij speelt in Transformers), maar dit is wat mij betreft niet verdiend. Afijn, na een lange introductie begint dan de ‘actie’ waarbij de overbuurman in de gaten wordt gehouden. Dit is het moment waarop Disturbia begint te verzaken, omdat er nauwelijks iets origineels wordt ingebracht. Om deze reden is het een film van dertien in een dozijn en daarmee heb ik het in ieder geval wel gehad. De gemiddelde filmkijker duidelijk niet, getuige het behoorlijk hoge cijfer dat op IMDB wordt toegekend aan Disturbia. Een ieder die voorspelbaarheid van zijn menukaart heeft geschrapt hoeft zich hier echter niet aan te wagen.
