Vacanze per un Massacro is mijn zesde kennismaking met regisseur Fernando Di Leo. De voorgaande vijf films van zijn hand die ik zag, de meesten in het misdaadgenre, stonden allen garant voor een voldoende. Hoewel het, tot nu toe, nergens meesterwerken betrof, hadden al die films gemeen voor een behoorlijk portie vermaak te zorgen. Dit werd steevast geboden middels sex, geweld, actie en coole acteurs. Zie bijvoorbeeld: La Mala Ordina en La Bestia Uccide a Sangie Freddo.De balans van die bewuste ingrediënten verschilt wel eens onder de regie van Di Leo, maar de cineast zorgde immer voor vermaak.
Nu is het zo dat Vacanze per un Massacro, in mijn beleving, sowieso geen enkele coole acteurs bevat, noch enig bovengemiddeld vrouwelijk schoon bevat. Oké, een van de acteurs speelt een psychopaat; dat is op zich geinig, maar dat kan niet de verdienste van de acteur worden genoemd. Deze Joe Dallessandro, Lou Reed schreef ooit een liedje over hem, is niet veel soeps als gestoorde killer. Erg jammer en een gemiste kans. Joe Dallessandro sleepte waarschijnijk deze hoofdrol binnen wegens zijn, ongetwijfeld glorieuze optredens in de kinetische wereld van 'kunstenaar' Andy Warhol. Hun samenwerking Lonesome Cowboys bijvoorbeeld, is wat mij betreft, de slechtste western die ooit is gemaakt. Hoe het ook zij, Dallessandro is een klote-acteur. En dat is, naast mijn mening, een empirisch vast ste stellen feit. Met andere woorden: Ik wst wat me te wachten stond.
Tsja, het is gewoon een enorm goedkope productie. Di Leo probeert er nog wat van te maken. Hij heeft er in elk geval tieten en psychopathisce daden ingestopt. Als ik de de man enkel daarop zou afrekenen, dan had ik er nog een zes voor uitgetrokken. Maar de goedkoopheid van de film, buiten de schuld van de crew om, breekt de film op. Het script deugt niet. Het biedt zeer weinig ontwikkelingen. Bovendien biedt het scenario qua plot enkel een slap aftreksel van, het is reeds frequenter gemeld, Last House on the Left. Het acteerwerk stinkt nog erger dan Michel Jordan's aftershave. Dit terwijl goed acteerwerk juist broodnodig is, om een brak scenario te compenseren. Slechts de cinematografie en de goede, maar geryclede, muziek waren van een redelijk niveau. Helaas kan dat van de tieten niet gezegd worden. Als ik u daarentegen vertel dat diezelfe matige tieten de beste kwaliteiten vormden van de personen die er aan vastzitten, dan weet u genoeg over het niveau van de 'dames', me dunkt.
Deze recensie moet nu abrupt eindigen, daar ik geen zin meer heb om verder uit mijn nek te lullen met gekunstelde zinnetjes waarvan een paard de hik zou krijgen. Derhalve sluit ik af met een conclusie, welke luidt: Te goed voor een baggerfilm, wat zelfs nog bijna goed genoeg is.
