Will Ferrell speelt hier de belastingagent Harold Crick, die allerlei eigenaardige trekjes vertoont. Harold's dwangneuroses lijken hem te beheersen, maar het ergste is dat hij met grote regelmaat een stem in zijn hoofd hoort. Alles wat de stem te melden heeft, is voor Harold van profetische betekenis. Harold blijkt geen MPS te vertonen, want de stem behoort toe aan een schrijfster. Deze auteur heeft ze niet allemaal meer op een rijtje en zit in een gesticht. Als Harold de situatie doorheeft, gaat hij op zoek naar de schrijfster. Haar vinden is erg belangrijk, daar ze haar personage Harold dreigt te laten sterven. Ondertussen wordt Harold ook nog verliefd op een vrouw die hij moet 'auditen'...
Stranger Than Fiction leek een verfrissende film te gaan worden. Will Ferrell weet, op standaardwijze weliswaar, namelijk wederom een geinig karakter neer te zetten. De film is door de trekjes van Harold Crick zelfs redelijk boeiend te noemen. Naar mijn mening gaat de film echter de mist in, wanneer er vrouwen in beeld zijn. Hun rollen vind ik niet al te sterk geschreven. Daarenboven worden de vrouwen vertolkt door actrices die er bar weinig mee aanvangen. Waarom een ongetalenteerd actrice als Queen Latifah continu weet op te duiken in films, is mij een raadsel. Rappen kon ze ook al niet, maar dat terzijde. Enfin, de film kon me feitelijk weinig bekoren op de momenten dat Will Ferrell niet in beeld was. Hier bovenop verandert de toonzetting gaandeweg in die van een romantische komedie, hetgeen ik ook al niet kon appreciëren. Maar goed, er zijn ook pluspunten: Naast de vermakelijke Ferrell, is er een bijrol voor Dustin Hoffman, die met gemak de beste acteur van de productie uithangt. De film heeft zo zijn kwaliteiten, waardoor er van vermaak toch regelmatig sprake is. De gekozen format van romantische komedie, is naar mijn smaak, echter een verkeerde geweest. Als film om met je vriendin naar te kijken, zal Stranger Than Fiction dan ook zeker voldoen.
