De blanke fotograaf John Bradley hangt wat rond in Bangkok en vemaakt zich er. Op een gegeven moment steekt hij per ongeluk een Thai neer, waarop hij besluit het binnenland in te vluchten. De beschaafde wereld ligt ver achter hem, waardoor het zomaar kan gebeuren dat hij zich ineens in kannibalen-territorium bevindt. John wordt gevangen genomen door de mensenetende stam, die hem dood willen hebben. Een bevallig vrouwelijk lid van de stam steekt hier echter een stokje voor. Eerst wordt John opgesloten en gefolterd, maar later weet hij langzaam te integreren in de stam. Uiteraard wordt hij verliefd op de vrouw waarover ik het zojuist had. De tortelduifjes proberen samen te vluchten... 
 

 

Dit is zogenaamd 'de moeder aller kannibalenfilms', maar ik beleefde dit werkje van Umberto Lenzi eerder als een romantische avonturenfilm met hier en daar een griezelelementje, dan als een schokkende horrorfilm. De seksrituelen waarmee de hoes en de Italiaanse titel adverteren, trof ik evenmin aan in de prent. Nu dient wél opgemerkt te worden dat ik de Engelse versie heb bekeken. Een beetje cult-liefhebber weet wat dit betekent; de preutse eilandbewoners hebben weer lekker lopen snijden. Erg jammer, want dit betekent het ontbreken van dierenmishandeling en andere 'vermakelijke' zaken. Hoe dan ook, door de censuur werd het dus eigenlijk nog zoetsappiger dan feitelijk het geval. Ik kan me nochtans niet aan de indruk onttrekken dat de film er niet veel beter op geworden zou zijn indien de gruwelijkheden wél waren getoond. De beeldkwaliteit is daarentegen uitstekend en de film wordt gepresenteerd in zijn originele aspect ratio. Dit gegeven weet de sfeer te verhogen. Indien je van natuurdocumentaires houdt, dan kun je de film gerust opzetten. Ik vond het door de mangel genomen ietwat aan de karige kant wat Lenzi hier weet te bieden. Er valt goed naar te kijken voor een keer, maar op geen enkele manier kan deze Italiaanse productie opmerkelijk genoemd worden.