Het zal voor de liefhebbers van de spaghettiwestern niets nieuws zijn als ik vertel dat in de jaren '70 de ideeën zo langzamerhand een beetje begonnen op te raken bij de makers van deze films. Een hoop zeer flauwe komedie-westerns was het gevolg, waarna het genre in Italië, op een aantal fatsoenlijke uitzonderingen na, geruisloos plaats maakte voor andersoortige (misdaad, actie, horror etc.) kinetische experimenten. Hoe dan ook, Leopoldo Savona's Posate le pistole, reverendo (Engels titel: Pistol packin' preacher) is een uitstekend voorbeeld van zo een komedie-western. Acteur Mark Damon speelt een flierefluiter die een pizzabakker en diens twee dochters gaat vergezellen bij hun reis. Wanneer Damon verneemt van een aanstaande zonsverduistering krijgt hij een lumineus idee: De pizzabakker, wiens zaken niet al te best lopen, wordt het pak aangetrokken van een heilig man. De eclips kan dan mooi als voorbeeld dienen van de 'wonderen' waartoe de man in staat is. Dit alles om de domme mensen in een stadje op te lichten. De man die de dienst uitmaakt in het stadje houdt ergens een schat verborgen. Het dubieuze kwartet smeedt een plan om hem dit afhandig te maken...
Om er maar een vergelijking op los te laten: They call me Trinity is zo ongeveer zware kost te noemen vergeleken met deze film. Hier is alles nog vele malen meliger, veel goedkoper en vooral slechter uitgevoerd. Het is dat ik over een vrij slechte smaak beschik, anders had ik er eerder om gehuild dan om gelachen. Vooral de abominabel uitgevoerde gevechten, A-Team is er een meesterwerk bij, alsmede de mongoloïde geluidseffecten die te pas en te onpas worden gebruikt zullen als een ware marteling worden ervaren door mensen die ook maar over enige smaak beschikken. De humor is van het meligste en flauwste soort en wel zo stupide dat het lachen je snel zal vergaan. Het stoorde me eigenlijk allemaal niet zo. Natuurlijk is het slecht, maar van een gebrek aan vrolijkheid kun je de prent niet betichten. Er wordt bijvoorbeeld niemand doodgeschoten, dus je kunt de film gerust aan je kinderen laten zien. Voorwaarde is dan wel dat ze nog niet de leeftijd van zes jaar hebben bereikt, want anders zullen ze de film te infantiel vinden. Enfin, deze film werkt met één simpel basisgegeven, van waaruit de kluchtige humor uit de doeken wordt gedaan. En dit is eigenlijk ietwat te weinig. Hierdoor valt de film uitentreuren in de herhaling met zijn grollen. Waar de inferiorieit mijns inziens als pluspunt kan worden uitgelegd, ben ik aldus over het repetitieve karakter een stuk minder te spreken. Een aangename verrassing was het ontdekken van het komische talent van Mark Damon, die mij in Johnny Yuma tamelijk irriteerde. Lallo Gori's muziek is, zoals gebruikelijk, van goede makelij en gemakkelijk aan te wijzen als het beste dat Posate le pistole, reverendo te bieden heeft.
