Na een lange afwezigheid constateert Tom Corbett bij thuiskomst dat ene Mr. Scott het hele stadje heeft overgenomen. Scott's zoon Junior maakt echter feitelijk de dienst uit en regeert als een tiran. Tom's moeder en zijn zuipende broer Jeff zijn uit hun woning getrapt en huizen nu in een krot. Tom gaat verhaal halen bij de Scott's. In de nasleept vindt Tom- en Jeff's moeder de dood. Het wordt een familieaangelegenheid, want Scott blijkt Tom's vader te zijn en de sadistische Junior is dus zijn halfbroer...
Indien je enkel op de plotbeschrijving afgaat, zou je kunnen denken dat hier sprake is van een clichématige film. Niets is echter minder waar. Bovendien is, vreemd genoeg, de uiteenzetting van de familiebanden een van de sterke punten van deze spaghettiwestern. Het goede acteerwerk van met name George Hilton en Nino Castelnuovo helpt hierbij een handje. Franco Nero zou de prent moeten dragen en doet het zeker niet slecht als de hoofdpersoon, maar hij legt het mijns inziens af tegen de schouwspelers die respectievelijk zijn broer en - halfbroer neerzetten. In Nero's verdediging valt op te merken dat zijn karakter beduidend minder markant (lees: verknipt) is dan dat van zijn (half)broers. Hilton speelt een cynische, doch erg vermakelijke, alcoholist. Castelnuovo vertolkt de rol van een sadist die met zichzelf en zijn vader in de knoop zit.
Op zich is er genoeg stof voor familietherapie, maar gelukkig worden de conflicten beslecht met behulp van pistolen in plaats van psychiaters. Soapachtig is het geboden drama hierdoor zeker niet. Het door Fernando Di Leo geschreven scenario zit doortimmerd in elkaar en weet tot het einde te boeien. Regisseur Fulci en componist Lallo Gori geven de film een goede, thrillerachtige spanning mee. Daarenboven valt er wat actie en gewelddadigheden betreft evenmin te klagen. Dit alles in ogenschouw nemende, moet geconcludeerd worden dat de film met gemak uitstijgt boven het niveau van de gemiddelde Italiaanse western. Derhalve kan ik Tempo di massacro van harte aanbevelen.